Από το 2010 η ελληνική κοινωνία βιώνει τις συνέπειες μιας βαθιάς και παρατετεμένης ύφεσης της ελληνικής οικονομίας. Το χέρι βοήθειας που δόθηκε από τους δανειστές μας είναι αυστηρά συνδεδεμένο με τρία ,έως τώρα, προγράμματα σκληρής και επώδυνης λιτότητας. Στόχος αυτών είναι η αντιμετώπιση του δημοσιονομικού εκτροχιασμού της οικονομίας , της μείωσης δηλαδή των ελλειμμάτων και του χρέους και η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας αυτής.
Δύο τρόποι έχουν συζητηθεί πλατιά για την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Ο πρώτος, αυτός που υιοθετήθηκε , της εσωτερικής υποτίμησης, της μείωσης, δηλαδή, των αμοιβών των εργαζομένων για την μείωση του κόστους εργασίας και κατ΄επέκταση βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και ο δεύτερος της εξόδου της χώρας από την ΟΝΕ και την επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα, τη δραχμή. Ένας τρίτος δρόμος, ο οποίος μπορεί να μην έχει άμεση απόδοση , αλλά αποτελεί τον πιο ορθόδοξο , υγιή και αποτελεσματικό τρόπο για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, της βελτίωσης της παραγωγικότητας, ούτε καν συζητήθηκε .
Κανένας πρωθυπουργός ,ούτε υπουργός Οικονομικών την εξαετή περίοδο της κρίσης δεν πήρε κάποια μέτρα βελτίωσης της παραγωγικότητας και κανένας δεν κάλεσε τον ελληνικό λαό «να βάλει πλάτη» προκειμένου να συμβάλλει στη βελτίωση της παραγωγικότητας και κατ΄επέκταση της ανταγωνιστικότητας. Αντίθετα , τα μέτρα που πάρθηκαν οδήγησαν στη μείωση της παραγωγικότητας εξαιτίας της ανασφάλειας και αβεβαιότητας που προκάλεσαν στον Έλληνα εργαζόμενο. ¨Έτσι παρουσιάστηκε το φαινόμενο , ενώ μειώνονταν οι αμοιβές των εργαζομένων, το μοναδιαίο κόστος εργασίας, βασικός δείκτης που εκφράζει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας , να αυξάνεται εξαιτίας της μείωσης της παραγωγικότητας της εργασίας. Με άλλα λόγια, η ασκούμενη πολιτική δημιούργησε δυο αντίρροπες δυνάμεις.Η μια να προσπαθεί μέσω της μείωσης των αμοιβών να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα και η άλλη μέσω της ανασφάλειας και αβεβαιότητας που προκάλεσαν τα επώδυνα μέτρα που ελήφθησαν, να οδηγεί σε μείωση της παραγωγικότητας και αυτή με τη σειρά της σε αύξηση του κόστους παραγωγής.
Ένας άλλος παράγοντας που «διέφυγε της προσοχής», τόσο των ασκούντων την οικονομική πολιτική στη χώρα μας , αλλά και των δανειστών μας είναι το γεγονός ότι ανταγωνιστικότητα δεν σημαίνει μόνο τιμή του προϊόντος ή της υπηρεσίας. Αντίθετα, υπάρχουν παράγοντες , που σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, είναι πιο ισχυροί από την τιμή του προϊόντος. Μεταξύ αυτών των παραγόντων είναι η ποιότητα του προϊόντος, η αξιοπιστία και συνέπεια του προμηθευτή,η άμεση και αποτελεσματική εξυπηρέτηση του πελάτη μετά την πώληση κ.α
Από τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι τα μέτρα που πάρθηκαν όχι μόνο δεν πέτυχαν τον στόχο τους, δηλαδή να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας,όπως μαρτυρεί η πορεία των ελληνικών εξαγωγών, αλλά και η μακροχρόνια παραμονή της ελληνικής οικονομίας σε βαθιά ύφεση, από την άλλη αγνοήθηκαν προκλητικά παράγοντες οι οποίοι βεβαίως δεν θα έλυναν άμεσα το πρόβλημα , αλλά θα συνέβαλαν στη γρηγορότερη αντιμετώπισή του και θα επέτρεπαν να είναι πιο ήπια τα σκληρά μέτρα που ελήφθησαν και συνεχίζουν να λαμβάνονται ακόμη και σήμερα χωρίς ορατά σημεία ανάκαμψης.
Σχόλια