To 8ο TEDxThessaloniki ξεκίνησε με τους Social Body Dance Lab, μια ομάδα χορού και δημιουργίας για τους οποίους το σώμα αποτελεί εργαλείο επικοινωνίας και εξέλιξης. Τα σώματα των χορευτών έγιναν ένα με τον ρυθμό του κρουστού στην εισαγωγή της παράστασης της Κατερίνας Αντωνιάδου που ετοίμασαν αποκλειστικά για εμάς. Όταν από τα ηχεία της αίθουσας του Μ2 άρχισε να ακούγεται η μαγική μελωδία του Ave Maria, η ομάδα χωρίστηκε σε ζευγάρια και μας ταξίδεψε στις νότες που έγγραψε ο Schubert μέσα από αρμονικές κινήσεις. Μια πολύ όμορφη αρχή που θα ακολουθήσει μια εξίσου όμορφη ομιλία. Στη σκηνή ανέβηκε η curator Έλενα Παπαδοπούλου, για μια σύντομη εισαγωγή στο θέμα της σημερινής ημέρας καθώς και τον ίδιο το θεσμό του TEDx.
Πρώτη ομιλήτρια στη σκηνή η κοινωνιολόγος Liz Mestheneos, που μας μίλησε για μία από τις πιο σημαντικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο κόσμος σήμερα, τις διακρίσεις λόγω ηλικίας. «Χρόνια πολλά και χρόνια καλά» ευχήθηκε σε μια TEDx’er που είχε γενέθλια, επισημαίνοντας ότι αρκούν όμως τα πολλά χρόνια, πρέπει να είναι και καλά χρόνια. Το πέρασμα των χρόνων δεν είναι από μόνο του αρνητικό. Για να εξασφαλίσουμε υγεία και ευεξία όσο μεγαλώνουμε, όπως τόνισε, είναι απαραίτητη η πρόληψη, μια αλλαγή νοοτροπίας για το τι σημαίνει γηρατειά, αλλά και μια αλλαγή σε πολιτικές και πρακτικές από πλευράς του κράτους. Αυτό που πρέπει να κάνει ο καθένας ατομικά είναι να διευρύνει τους ορίζοντές του, να είναι κοινωνικός, να υιοθετήσει την άσκηση, αλλά και να αναζητά τη διασκέδαση και τη δημιουργικότητα, να προσέχει τη διατροφή του και να βρει τρόπους να προσφέρει. Η προχωρημένη ηλικία μπορεί να είναι διασκεδαστική, αρκεί να προετοιμαστούμε σωστά, μας είπε η Liz Mestheneos και έκλεισε την ομιλία της με το μήνυμα να κάνουμε τη ζωή όλων καλύτερη και πιο υγιή, γιατί ζούμε μόνο μια φορά.
Σειρά είχε ο Παλαιοντολόγος Michael Benton, με θέμα το μέλλον της ζωής στη Γη. Αναφέρθηκε σε ένα ερώτημα που τον είχε απασχολήσει: μπορεί ο T. rex να κόψει στα δύο ένα αυτοκίνητο; Τα παλιά χρόνια μπορούσες να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση μόνο μέσα από εικασίες. Σήμερα, με τη βοήθεια των υπολογιστών, τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η απάντηση στην ερώτηση είναι, φυσικά, καταφατική. Το δάγκωμα του ανθρώπου ασκεί περίπου 800N δύναμη. Του πιο δυνατού ζωντανού οργανισμού, του λευκού καρχαρία, 5.000N. Μέσα από 3D μοντέλα και μαθηματικά, οι επιστήμονες απέδειξαν πως ο T. rex μπορούσε να ασκήσει 50.000N! Ο Benton αναφέρθηκε ακόμα στους στόχους της παλαιοντολογίας, που προφανώς δεν είναι μόνο η μελέτη των δεινοσαύρων. Οι επιστήμονες ενδιαφέρονται πολύ για την εξέλιξη αλλά και την εξαφάνιση των ειδών. Όπως μας λέει, η επίδραση του ανθρώπου στο πόσα είδη εξαφανίζονται κάθε χρόνο είναι ιδιαίτερα μεγάλη, αφού οι αριθμοί είναι σχεδόν 100 φορές μεγαλύτεροι από ότι θα ήταν χωρίς εμάς. Το καλό είναι ότι έχουμε τη δύναμη να αναστρέψουμε την κατάσταση. Πρέπει μόνο να κάνουμε τη σωστή ερώτηση. Πρέπει να χρησιμοποιήσουμε στοιχεία και δεδομένα, τα οποία προκύπτουν μέσα από την ιστορία της γης και την ιστορία της ζωής.
Ο Αnthony Perry μας μετέφερε στο χώρο της βιολογίας και στις τεχνικές διόρθωσης του ανθρώπινου γονιδιώματος. Το γονιδίωμα είναι κάτι σαν βιβλίο οδηγιών και ο καθένας έχει δύο σετ, από τον πατέρα και τη μητέρα. Από το 1989 με τις αλλαγές σε ένα μόνο κύτταρο του γονιδιώματος, με την κλασική μέθοδο, που είναι όμως αργή, ακριβή και περιορισμένη, άρχισε η έρευνα για καλύτερες μεθόδους. Και το 2012 -2013 ήρθε η επανάσταση με το CRISPR-Cas9, που λειτουργεί σαν μοριακό σύστημα πλοήγησης που εντοπίζει το σημείο του γονιδιώματος που χρειάζεται αλλαγή και ως μοριακό ψαλίδι που κάνει την τομή. Επιπλέον, επιδιορθώνει το γονιδίωμα, δημιουργεί μια «γέφυρα», ανάμεσα στις δύο άκρες που κόπηκαν, πιο γρήγορα και πιο οικονομικά. Επιπλέον, όπως μας εξήγησε, τα εμβρυικά κύτταρα με τα οποία χτίζεται η γέφυρα γίνονται αυτό που είναι απαραίτητο για την εκάστοτε διόρθωση. ΜΕ την τεχνική αυτή, διορθώνεται η κληρονομική ασθένεια, αλλά το βελτιωμένο γονιδίωμα δεν μπορεί να κληροδοτηθεί. Για να γίνει αυτό, πρέπει η διόρθωση με το CRISPR-Cas9 πρέπει να γίνει όχι σε εμβρυικά κύτταρα, αλλά ένα βήμα πριν, στα ωάρια και τα σπερματοζωάρια. Όσο για το μέλλον και το ερώτημα που έθεσε και στην αρχή ο Anthony Perry, τι είναι η διόρθωση του ανθρώπινου γονιδιώματος και πότε θα γίνει, επανήλθε στο τέλος της ομιλίας του, με την απάντηση ότι με τη χρήση του CRISPR-Cas9 η επέμβαση στο γονιδίωμα γίνεται πιο γρήγορα και εύκολα, ωστόσο υπάρχουν προβληματισμοί για θέματα πολιτικά, κοινωνικά και νομοθετικά, που αναγκαστικά θα καθυστερήσουν τη διαδικασία.
Ο θάνατος αποτελεί το μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου. Τι γίνεται όταν αντιμέτωπο με το θάνατο βρίσκεται ένα παιδί; Η ομιλία της Δανάης Παπαδάτου ξεκίνησε με ένα παραμύθι, για ένα κοριτσάκι και ένα δράκο, ένα παραμύθι που έγραψε ο Jack Kent. Ο δράκος του παραμυθιού αντιστοιχεί στο θάνατο. Αναφέρεται σε παιδιά που έρχονται νωρίς τη ζωή αντιμέτωπα με το δικό τους θάνατο ή την απώλεια του αγαπημένου τους προσώπου. Θα έλεγε κανείς πως το “παιδί” και ο “θάνατος” είναι δυο λέξεις που μοιάζουν ασύνδετες, όμως δεν είναι. Ο θάνατος υπάρχει μέσα στη ζωή των παιδιών: μέσα σε ταινίες, παραμύθια και παιχνίδια. Είναι φυσιολογικό τα παιδιά να έχουν απορίες. Δεν έχουν τίποτα το παθολογικό και τίποτα το μακάβριο οι ερωτήσεις τους. Μας εξηγεί πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα μικρά παιδιά, όταν μιλάμε μαζί τους για αυτό το θέμα. Η Δανάη Παπαδάτου μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία της 9χρονης Λυδίας, η οποία έπρεπε να μάθει πως ο πατέρας της βρίσκονταν στο τελικό στάδιο της ασθένειας της. Την ημέρα που πέθανε ο πατέρας της, εκείνη ζωγράφισε την καρδιά της σπασμένη στα δύο. Μετά από καιρό και με τη βοήθεια ειδικών, η μικρή Λυδία ζωγράφισε την καρδιά της κολλημένη, αλλά όπως είχε πει η ίδια, για πάντα ραγισμένη.
Η Τεχνητή Νοημοσύνη (Artificial Intelligence – AI) είναι εδώ και όχι, δεν έχει τη μορφή του Terminator! Έτσι μας εισήγαγε στην ομιλία του ο Γιώργος Γρηγοριάδης. Οι δύο παράγοντες που έφεραν την AI στο προσκήνιο είναι το γεγονός ότι το Cloud Computing είναι ευρέως διαθέσιμο και η επιστήμη των Analytics έχει ωριμάσει. Στο μέλλον η AI θα φέρει στο σπίτι μας ψηφιακούς βοηθούς, που θα μας δίνουν εξατομικευμένες συμβουλές. Ωστόσο, καθώς λειτουργεί πέρα από τις ανθρώπινες δυνατότητες, μπορεί να μας δώσει περισσότερα από όσα μπορούμε να αντέξουμε. Μια από τις προκλήσεις που μπορούν να ανακύψουν είναι η πιθανή αύξηση της ανισότητας όπου εφαρμόζεται η AI. Καθώς αντιγράφει τις ανθρώπινες συμπεριφορές και δεν είμαστε μια τέλεια κοινωνία, είναι πιθανόν να εντοπίσει τις «κακές» συμπεριφορές μας και να τις πολλαπλασιάσει. Επιπλέον, ο αυτοματισμός που φέρνει η AI μπορεί να καταστήσει απαρχαιωμένες κάποιες θέσεις εργασίας, αναστατώνοντας τις υπάρχουσες κοινωνικές τάξεις και αυξάνοντας το χάσμα της ανισότητας ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες.. Για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις πιθανές ανισότητες, πρέπει να θεμελιωθεί ένας κοινά αποδεκτός ηθικός κώδικας και ένα νομικό πλαίσιο. Ως χρήστες μπορούμε να κατευθύνουμε την AI προς όφελός μας. Έχουμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε μια AI που θα μας απελευθερώσει από τις προκαταλήψεις, που θα μας δώσει δύναμη να γίνουμε πιο χαρούμενοι και υγιείς, να εκμεταλλευτούμε τις δυνατότητές μας. Έχουμε την ευκαιρία να γίνουμε η κοινωνία που επιθυμούμε, με κινητήριες δυνάμεις τον ανθρωπισμό, το δίκαιο, την ανεκτικότητα και την ισότητα.
Από τον χώρο της δημοσιογραφίας ο Γιάννης Βλαστάρης, ο ομιλητής που έκλεισε το 1ο session. Το θέμα της ομιλίας του καθ’ όλα σύγχρονο: η διπλή γλώσσα. Η διπλή γλώσσα έχει ένα απλό στόχο: να παραλλάσσει την πραγματικότητα, αντικαθιστώντας λέξεις με αρνητική χροιά με άλλες, πιο αθώες. Αυτή η γλώσσα αναλύθηκε τόσο καλά από τον George Orwell στη δεκαετία του ‘50, όταν καθιέρωσε τη “Newspeak” στο γνωστό έργο του 1984. Σήμερα εμφανίζεται πιο συχνά από ποτέ. Ο Γιάννης Βλαστάρης μας θύμισε πως στις αρχές της κρίσης κυριαρχούσε ένα λεξιλόγιο θυμικού, ένα λεξιλόγιο που απευθύνονταν περισσότερο στην καρδιά παρά στο μυαλό. Θέλαμε εύκολες απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα. Έτσι, μέρος του πολιτικού κόσμου καθιέρωσε αυτή τη διπλή γλώσσα, ως την εύκολη λύση. Το πρόβλημα της διπλής γλώσσας λοιπόν, είναι άμεσο, απαιτεί αλλαγή συμπεριφοράς. Βεβαίως, μια συμπεριφορά δεν μπορεί να αλλάξει με “μια υπουργική απόφαση”. Η λύση είναι μία: Ο καθένας μόνος του πρέπει να πάρει μέρος στα πράγματα όντας πιο υποψιασμένος. Να δημιουργήσουμε κατά κάποιο τρόπο ένα “κίνημα υποψιασμένων πολιτών”. Να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Να χρησιμοποιούμε λέξεις που ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και στο ρεαλισμό.
Tο 2ο session ήταν η μεγάλη καινοτομία του φετινού TEDxThessaloniki 2017! Οι ομιλητές συνομίλησαν και εξέθεσαν τις απόψεις τους σε ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, ερχόμενοι σε επαφή με το κοινό μας!
Στη συζήτηση των Γιάννη Βλαστάρη – Μιχαήλ Λώλη – Υβόννης Κοσμά, οι τρεις ομιλητές έκαναν μια εισαγωγή για όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν, με την Άννα Μπουσδούκου να συντονίζει τη συζήτηση μεταξύ κοινού και ομιλητών! Ο Γιάννης Βλαστάρης μίλησε για τον κίνδυνο όχι μόνο του λαϊκισμού των αντιλαϊκιστών, τον οποίο ανέφερε στην ομιλία του, αλλά και για τον κίνδυνο της χρήσης του πολιτικά ορθού, θέτοντας τον προβληματισμό για τη διατύπωση εννοιών και αναφέροντας χαριτολογώντας πως είναι ο πιο μεγάλος αλλά και ο πιο κακός της παρέας! Παράλληλα, η Υβόννη Κοσμά μίλησε για τις επκετάσεις που μπορεί να έχουν οι λέξεις και τα παράγωγα τους, δίνοντας μάλιστα ένα παράδειγμα από τη γερμανική γλώσσα.Ο Μιχαήλ Λώλης υπογράμμισε την ύπαρξη δύο μεγάλων στερεότυπων: από τη μία του ομοφυλόφυλου και από την άλλη του αστυνομικού, που έρχεται πολλές φορές σε αντιπαράθεση με την κοινωνία. Στερεότυπα που γεννούν προκαταλήψεις, που γεννούν τον ρατσιμό και τη βία και που πρέπει να τα καταπολεμήσουμε μέσα μας, για να μην είμαστε προκατειλημένοι.
Στα προσωπικά δεδομένα αναφέρθηκαν οι Γιώργος Γρηγοριάδης, Φωτεινή Μπαλδιμτσή και Jonathan Albright. Αναλυτικότερα, ο Γιώργος Γρηγοριάδης υπογράμισε πως: “Πολλές φορές στη δουλειά μας, ούτε οι ίδιες οι εταιρείες με τις οποίες συνεργαζόμαστε δε γνωρίζουν ότι υπάρχει η δυνατότητα συγκέντρωσης προσωπικών δεδομένων και δε θέλουν, μάλιστα, να τα χρησιμοποιήσουν. Κι εμείς οι ίδιοι οι αναλυτές δεδομένων, από τη δική μας πλευρά, φροντίζουμε για την ασφάλεια των προσωπικών δεδομένων του χρήστη. Δε μπορεί να βασιζόμαστε στην καλή πρόθεση των άλλων. Πιστεύω στην προσωπική συμμετοχή κι ευθύνη. Αργά ή γρήγορα, κι οι νόμοι θα προσαρμοστούν. Η συγκέντρωση βάσεων δεδομένων γίνεται τοπικά, και για λόγους νομιμότητας με το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο κάθε χώρας, αλλά κι επειδή οι ίδιες οι εταιρείες προτιμούν να διαφοροποιούν τη συγκέντρωση δεδομένων και να έχουν περισσότερες τη μίας βάσης δεδομένων σε περισσότερες από μία χώρες.”
Στη συζήτηση ανάμεσα στη Λιζ Μεσθενέος, τη Βενετία Κουσία και συντονίστρια τη Χριστίνα Μελίδου το θέμα ήταν η αγορά εργασίας και οι προκλήσεις της, και ειδικότερα πώς μπορούν να συνυπάρξουν διαφορετικές γενιές. Και οι δύο ομιλήτριες τόνισαν την άποψη ότι καμία εταιρεία δεν μπορεί να υπάρξει μόνο με μεγαλύτερης ηλικίας ή μόνο με νέους εργαζομένους, καθώς έχουν να επωφεληθούν και από τις δύο ηλικιακές ομάδες. Η Βενετία Κουσία έθεσε το ζήτημα των δεξιοτήτων του κάθε εργαζομένου, που πρέπει να είναι αυτές που τον καθοδηγούν στη διάρκεια της πορείας του, για να βρίσκεται στην κατάλληλη κάθε φορά θέση εργασίας. Δεν είναι όλοι γεννημένοι ηγέτες, μας είπε, αλλά αυτοί που είναι ηγέτες είναι αυτοί που δεν είναι υπερόπτες, που δεν τους δόθηκε η εξουσία, αλλά αντίθετα μπορούν να προχωρήσουν ακόμα κι αν δεν τους ακολουθεί κανείς. Δεν πρέπει να επιλέγεις τις δουλειές για τα λεφτά, γιατί δεν θα έχεις τη δουλειά που σου ταιριάζει.Η Liz Mestheneos επισήμανε ότι τις αλλαγές που έρχονται, δεν μπορούμε να τις φανταστούμε, όπως δεν φανταζόμασταν πόσο θα άλλαζε τη ζωή μας την τελευταία 10ετία με την εξέλιξη της τεχνολογίας, ενώ ο πολιτισμός δεν αλλάζει τόσο γρήγορα. Όλοι έχουμε πρόβλημα, μένουμε κολλημένοι με το παλιό, δεν χαιρόμαστε το παρόν.
Μετά από μια σύντομη εισαγωγή στην επιστήμη του καθενός, η συζήτηση ξεκίνησε με τι άλλο από τον T. rex, ο οποίος είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στην ομιλία του Michael Benton λίγα λεπτά νωρίτερα. Όπως μας είπε ο ίδιος, αυτή την περίοδο διανύουμε το 6ο κύμα μαζικής εξαφάνισης. Από την άλλη πλευρά, μάθαμε ακόμα πώς λειτουργεί το CRISPR, μια επαναστατική τεχνολογία από τον κόσμο της γενετικής. Ο Tony Perry εξήγησε με απλά λόγια τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της ενδιαφέρουσας διαδικασίας, η οποία μας επιτρέπει να διαγράψουμε ή να προσθέσουμε μέρη του γονιδιώματος, όπως εμείς θέλουμε. Όπως ήταν λογικό από έναν τέτοιο συνδυασμό ομιλητών, η συζήτηση πέρασε στο πως μπορεί η γενετική να συμβάλει στη διαιώνιση του είδους μας και πιο συγκεκριμένα στο να μας βοηθήσει να μη γίνουμε ένα ακόμα από τα είδη που έχει εξαφανiστεί. Ο Tony Perry διευκρίνiσε πως η απάντηση εξαρτάται από το είδος των γεγονότων στα οποία αναφερόμαστε, δηλαδή πόσο σφοδρά και επικίνδυνα μπορεί να είναι. Σε γενικές γραμμές ναι, θα μπορούμε να επεξεργαστούμε το γονιδίωμα του είδους μας, ώστε να περιορίσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά που εν δυνάμη μας βάζουν σε κίνδυνο. Η συζήτηση έκλεισε με μια ερώτηση προς τον Michael Benton, όπου εάν έπρεπε να επιλέξει κάποιο, ποιο εξαφανισμένο είδος θα ήθελε να ξαναδεί. Ο ίδιος έδειξε ένα είδος πτερόσαυρου, το οποίο είχε άνοιγμα φτερών 15 μέτρα, λέγοντας χαρακτηριστικά πως πλέον δεν μιλάμε για πουλί, αλλά για αεροπλάνο!
Κλείνοντας, στο εργαστήριο “Διαβάζω για τους άλλους” οι συμμετέχοντες είχαν την ευκαιρία να διαδράσουν με όμορφα τεχνάσματα, καθώς η ομάδα ετοίμασε ένα μοναδικό δημιουργικό εργαστήρι με θεατρικά παιχνίδια γνωριμίας, ανάγνωση και συζήτηση αποκλειστικά για τους TEDx’ers που βρέθηκαν εκεί! Πιο συγκεκριμένα, συμμετείχαν συνολικά 20 άτομα, τα οποία χωρίστηκαν σε ομάδες των 5 ατόμων. Σε κάθε ομάδα ανατέθηκε ένα υποθετικό σενάριο το οποίο έπρεπε να αποδώσουν με τρεις τρόπους έπειτα από ολιγόλεπτη προεργασία. Αρχικά οι συμμετέχοντες έπρεπε να το αποδώσουν μόνο ηχητικά (ηχητική σκηνή) , έπειτα με μια σκηνή (παντομίμα) και τέλος να το αποδώσουν ολοκληρωμένο. “Ήταν ζωντανό και εξαιρετικά βιωματικό”, σχολίασαν οι συμμετέχοντες στο τέλος αναφερόμενοι στο εργαστήριο! Στόχος ήταν οι συμμετέχοντες να νιώσουν ή αλλιώς να βιώσουν μια κατάσταση, όπως θα την βίωναν άνθρωποι που δεν ακούν και που δεν βλέπουν.
Στην αρχή του 3ου session, η curator Έλενα Παπαδοπούλου εξήγησε στο κοινό τι είναι τα κιλίμια στο φουαγιέ του Μεγάρου Μουσικής. Κιλίμια από πλαστικές σακούλες, που έπλεξε η ομάδα του TEDxTHessaloniki, από μια ιδέα που ήρθε από την Αμερική. Τα 7-8 κιλίμια φτιάχτηκαν σε τρεις εβδομάδες, με εργασία σχεδόν κάθε μέρα για πολλές ώρες, με πρώτη ύλη χρησιμοποιημένες πλαστικές σακούλες. Όσο για τη χρήση τους, ακολουθώντας το concept που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, θα δοθούν σε ανθρώπους που ζουν στο δρόμο, συνδυάζοντας την προστασία του περιβάλλοντος με τη με τη συνεισφορά στη συνάνθρωπο.
Ο Δημήτρης DK Κυρσανίδης ξεκίνησε με ερώτηση στο κοινό, ποιο ήταν αυτό που τους έκανε να βγαίνουν από το σπίτι μικροί. Ο ίδιος δοκίμασε διάφορα αθλήματα, αλλά το καλοκαίρι που τέλειωσε το δημοτικό έμαθε το parkour και το free running, 4ου του έδειξε τον κόσμο αλλιώς, σαν παιδική χαρά. Με τη στήριξη των γονιών του έθεσε στόχους, αρχικά στα 13 να κάνει το καλύτερο sideflip, το οποίο μας απέδειξε επί σκηνής ότι το τελειοποίησε. Και στη συνέχεια οι στόχοι μεγάλωναν, να κερδίσει τον παγκόσμιο διαγωνισμό του Freerunning, το Red Bull Art Of Motion, να γίνει αθλητής της Red Bull και να γράψει ένα όνομα στην ιστορία του αθλήματος. Και τα κατάφερε, κατακτώντας την 1η θέση στο Red Bull Art Of Motion το 2014, μετά από τον αγώνα έγινε αθλητής της Red Bull και το 2015 ξανακέρδισε το διαγωνισμό, πετυχαίνοντας και τον τρίτο στόχο του. Σήμερα θέτει νέους στόχους και αυτή ήταν και η συμβουλή του, να βρούμε αυτό που θέλουμε, να το κυνηγήσουμε, να πάρουμε στα σοβαρά τα όνειρά μας, αλλά και να δεχτούμε την κριτική. Και στη συνέχεια, μας έδειξε ακριβώς γιατί αναδείχτηκε παγκόσμιος πρωταθλητής. Κάλεσε στη σκηνή πέντε άτομα, για να μας δείξει την τεχνική του, κάνοντας ένα εκπληκτικό άλμα. Και το επόμενο ήταν ακόμα πιο δύσκολο, με πιο πολλά άτομα στη σκηνή, συνολικά 9. Και με τη βοήθεια δύο φίλων του, έκλεισε την εμφάνισή του με εκπληκτικές κινήσεις.
Ρατσισμός, στίγμα, περιθωριοποίηση: τρεις λέξεις που χαρακτήριζαν μέρος της ζωής του επόμενου ομιλητή μας. Ο Μιχαήλ Λώλης είναι ο πρώτος αστυνομικός που μίλησε στην υπηρεσία του για την ομοφυλοφιλία Από τη μέρα που γεννήθηκε έμαθε να φοβάται να είναι ο εαυτός του, καθώς η κοινωνία έβλεπε κάτι προσβλητικό μέσα του. Για χρόνια αρνούνταν να μιλήσει για αυτό που ένιωθε, γιατί φοβόταν να είναι μέρος αυτού του κόσμου. Μέχρι που κάποια στιγμή ήρθε το αναπάντεχο: ερωτεύτηκε. “Ελίζα, Γιάννη, Αντρέα, Κώστα… είμαι gay.” Η πρώτη τεράστια αποδοχή ήρθε από τους φίλους του. Το δύσκολο κομμάτι όμως, ήταν η οικογένεια. “Ποιος straight έχει ακούσει από τη μαμά του να κλαίει κλαίγοντας ότι ντρέπεται για αυτό που είναι, ότι της κατέστρεψε τη ζωή;” μοιράστηκε μαζί μας χαρακτηριστικά Φυσικά, με τον καιρό οι γονείς του κατανόησαν ότι δεν άλλαξε κάτι, ότι παραμένει γιος τους. Είναι δίπλα του και είναι περήφανοι. Τα LGBT άτομα δέχονται ρατσισμό σε όλο τον πλανήτη. Είναι θύματα απαξίωσης, χλευασμού και βίας. Ως αστυνομικός, μας λέει πως η αστυνομία πρέπει να αποσυντηρητικοποιηθεί, να ανοιχτεί στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες. Να θέσει υψηλή προτεραιότητα την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την καταπολέμηση του ρατσισμού και των διακρίσεων.
Αμέσως μετά στη σκηνή ανέβηκε ο Χρήστος Γιωτίτσας. Μίλησε για ένα ανησυχητικό γεγονός για τους αγρότες. Είναι γνωστό πως οι περιορισμοί στη χρήση γης είναι ολοένα αυξανόμενοι. Μπορεί τις τελευταίες δεκαετίες η αγροτική τεχνολογία να γνώρισε μεγάλη άνθηση, όμως αυτή η εξέλιξη έφερε μεταξύ άλλων κάποιες πολύ αρνητικές συνέπειες, αφήνοντας “έξω” τους μικρούς αγρότες. Μάθαμε για τις τεχνολογικά αυτόνομες αγροτικές κοινότητες στις ΗΠΑ και τη Γαλλία, κοινότητες που δημιουργούν τα δικά τους μηχανήματα και εργαλεία, τα σχέδια των οποίων μοιράζονται ελεύθερα μέσω του διαδικτύου. Τα σχέδια είναι αρκετά απλά, έτσι ώστε ακόμα και αγρότες που έχουν λίγες γνώσεις και περιορισμένο εξοπλισμό να μπορούν να τα παράξουν. Έτσι σιγά-σιγά δημιουργείται ένας κύκλος καινοτομίας, ο οποίος δεν ενεργοποιείται από το κίνητρο του οικονομικού κέρδους. Η υιοθέτηση ενός τέτοιου μοντέλου στην Ελλάδα θα είχε πολλαπλά οφέλη για τους αγρότες της χώρας μας, φέρνοντας μια κοινωνική αλλαγή προς το καλύτερο.
Επόμενη στη σκηνή η Φωτεινή Μπαλδιμτσή, που μας εισήγαγε στο χώρο της κρυπτογραφίας, των bitcoin και των τεχνολογιών blockchain. Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά νομίσματα που τυπώνονται στο χαρτί από κάποια τράπεζα, τα bitcoins δημιουργούνται από τους ίδιους τους χρήστες που “τρέχουν” το λογισμικό του Bitcoin σε όλο τον κόσμο. Προκειμένου να ρυθμίσει την παραγωγή νέων νομισματικών μονάδων καθώς και να διασφαλίσει τις συναλλαγές μεταξύ των χρηστών, το Bitcoin χρησιμοποιεί διάφορες τεχνικές της κρυπτογραφίας, εξού και ο χαρακτηρισμός κρυπτονόμισμα. Η βασική αρχή του είναι παρόμοια με αυτή των παραδοσιακών τραπεζών: στην ουσία στις μέρες μας κάθε τράπεζα διατηρεί έναν τεράστιο “ηλεκτρονικό πίνακα” με όλες τις συναλλαγές των πελατών της. Το Bitcoin συντηρεί έναν αντίστοιχο, δημόσιο “ηλεκτρονικό πίνακα” μέσω ενός αλγορίθμου μεταξύ των χρηστών. Οποιοσδήποτε χρήστης μπορεί να συμμετάσχει και κάθε συναλλαγή που πραγματοποιείται καταγράφεται στον πίνακα που ονομάζεται blockchain και είναι δημοσίως διαθέσιμος και μη αναιρέσιμος.Για να ξεπεραστεί το πρόβλημα των κακόβουλων χρηστών το bitcoin καταφεύγει σε νέες, μη-παραδοσιακές μεθόδους ψηφοφοριών, μετρώντας τις ψήφους των χρηστών με βάση την υπολογιστική τους δύναμη. Με αυτόν τον τρόπο, η δημιουργία πολλαπλών ηλεκτρονικών ταυτοτήτων δεν αποφέρει κανένα κέρδος σε έναν πιθανό κακόβουλο χρήστη. Ωστόσο το bitcoin αντιμετωπίζει διάφορες προκλήσεις που πρέπει να λυθούν για να χρησιμοποιηθεί σε μαζική κλίμακα. Οι προκλήσεις αυτές μελετώνται από ερευνητικές ομάδες σε όλο τον κόσμο, καθώς το Blockchain είναι μια τεχνολογία που ήρθε για να μείνει.
Ο Jonathan Albright ανέβηκε στη σκηνή λίγο πριν το τέλος του τρίτου μέρους. Το θέμα του πιο επίκαιρο από ποτέ τόσο στην Ευρώπη όσο και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού: τα fake news. Η έρευνα του επικεντρώνεται στις δομές που δημιουργούν οι ιστοσελίδες που αναπαράγουν ψευδείς ειδήσεις. Μέσα από γράφους δικτύων μελετάει τα μοτίβα που υπάρχουν σε αυτές τις δομές και θέλοντας να αποδομήσει τον τρόπο που λειτουργούν τα μέσα αυτά, παρουσίασε στο κοινό του TEDxThessaloniki μια σειρά από τέτοιους γράφους, δείχνοντας μας ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά τους. Το YouTube, χάρη στη δημοφιλία του, βρίσκεται στο επίκεντρο αυτών των ιστοσελίδων. Ο Jonathan μας έδωσε παραδείγματα από την πραγματική ζωή, με πρωταγωνιστές κυρίως από την αμερικάνικη πολιτική σκηνή. Μέρος του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε είναι ο τρόπος που προκύπτουν τα έσοδα κάθε μέσου που έχει παρουσία στο διαδίκτυο: τα pageviews. Ο ίδιος μας παροτρύνει να αντιμετωπίζουμε πιο κριτικά όλα αυτά που συναντάμε στον ψηφιακό κόσμο και να αναζητούμε οι ίδιοι την πληροφορία που θέλουμε, να μην τη δεχόμαστε όπως έρχεται αυτόματα από τους αλγόριθμους.
Τελευταία ομιλήτρια η Βενετία Κουσία, που θέτει τον προβληματισμό ότι ειδικά σήμερα, μια δουλειά που εξασφαλίζει χρηματικές μόνο απολαβές είναι ένας επαγγελματικός στόχος που δεν έχει ρίζες και δεν θα αντέξει στο σύγχρονο περιβάλλον εργασίας. Με πολυετή εμπειρία στον τομέα του ανθρώπινου δυναμικού, το συμπέρασμά της είναι ότι το πιο σημαντικό για τη σταδιοδρομία είναι να αποφασίσει κάποιος όχι τι θέλει να γίνει, αλλά ποιος θέλει να είναι και πώς μπορεί να το πετύχει, σε συνθήκες που αλλάζουν συνεχώς. Οι συνθήκες που επηρεάζουν την επαγγελματική μας πορεία είναι η παγκοσμιοποίηση, η έξαρση του πληθυσμού των ηλικιωμένων και η 4η βιομηχανική επανάσταση. Παρατηρούμε εξέλιξη των ανθρώπινων συμπεριφορών και του τρόπου ζωής σε έναν κόσμο ΜΑΠΑ – που τον ορίζουν η Μεταβλητότητα, η Αβεβαιότητα, η Περιπλοκότητα και η Ασάφεια. Και για να προσαρμοστούμε χρειάζεται να αλλάξουμε νοοτροπία, με ανάλυση του εαυτού μας και αυτογνωσία. Αυτό σημαίνει αποδόμηση στερεοτύπων, πειθαρχία στους στόχους, τόλμη για να γίνουν πράξη αυτά που έχουμε στο μυαλό μας και ευελιξία. Η παραγωγή προστιθέμενης αξίας παραμένει απαραίτητη. Και για να παράξουμε λοιπόν προστιθέμενη αξία, ευέλικτος πρέπει να παραμείνει ο τρόπος που σκεφτόμαστε, μαθαίνουμε και βλέπουμε τα πράγματα. Στη ζωή έχουμε πολλές εκκινήσεις και επανεκκινήσεις. Για να πετύχουμε επαγγελματικά πρέπει πρώτα να καταλάβουμε «ποιοι είμαστε» και “τι μας κάνει ευτυχισμένους”. Μόνο έτσι θα καταφέρουμε όχι απλώς να έχουμε μια δουλειά άλλα και να βρούμε εκείνη την εργασία που θα συνάδει με αυτά που δίνουν νόημα στη ζωή μας. «Πρέπει να κρατήσουμε την πυξίδα μας σταθερή ώστε να περιστρέφεται ο δίσκος ελεύθερα προς το μαγνητικό μας βορρά, τις αξίες μας να ξεκινήσουμε το ταξίδι προς τα κει που επιθυμούμε και μας αξίζει!» ήταν το μήνυμα με το οποίο μας αποχαιρέτησε.
Σχόλια