Αν ρωτήσεις κάποιον να σου αναφέρει μια ταινία από τη δεκαετία του 1980 στην οποία να πρωταγωνιστεί ένας μικρός εξωγήινος που βρέθηκε από τον πλανήτη του στον δικό μας, το φιλμ που έρχεται στο μυαλό είναι μάλλον συγκεκριμένο. Υπάρχει όμως και άλλο ένα, που βάζει τους εξωγήινος να χορεύουν στα McDonald’s και να πίνουν αναψυκτικά, σε μια από τις πιο ιδιόμορφες (και μάλλον αποτυχημένες) τοποθετήσεις προϊόντων στην ιστορία.
Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας που θα αφήσει το «καλτ» στίγμα της στις επόμενες γενιές και ο παραγωγός ταινιών R.J. Louis απολαμβάνει την επιτυχία του πρώτου Karate Kid, που βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 1984. Η ιστορία της ταινίας είναι γνωστή, με τον μαθητή Daniel και τον δάσκαλο Miyagi, που του μαθαίνει καράτε πάνω σε πασάλους. Μετά από αυτό όμως, ο Louis θέλει να κάνει κάτι διαφορετικό. Κάτι που θα έχει και την φιλανθρωπία στο επίκεντρο.
Ο παραγωγός είχε προηγουμένως εργαστεί σε διαφημιστικές εκστρατείες της McDonald's και είχε σχέσεις με το φιλανθρωπικό της σκέλος, το επονομαζόμενο Ronald McDonald House Charities (RMHC). Σύμφωνα με τον ίδιο, εκείνη την εποχή ο Ronald McDonald, η γνωστή μασκότ των εστιατορίων, ήταν «πιο γνωστός και από τον Άγιο Βασίλη», αλλά ο Ε.Τ. (ναι, αυτή είναι η ταινία στην οποία αναφερθήκαμε στην αρχή) ήταν πολύ κοντά σε δημοφιλία και ένιωθε ότι η επόμενη «γενιά» χρειαζόταν τον δικό της εξωγήινο.
Έχοντας αυτό στο μυαλό, θέλησε να φτιάξει μια ταινία τα έσοδα της οποίας θα κατευθύνονταν προς το RMHC, ξεκινώντας διαπραγματεύσεις με την McDonald's για την χρήση του brand της, των καταστημάτων και άλλων στοιχείων της εικόνας της. Η αλυσίδα θα μπορούσε να εμπορεύεται την ταινία εντός των καταστημάτων της, να προσφέρει βιντεοκασέτες με μια εισαγωγή από τον ίδιο τον Ronald και να φιλοξενεί ακόμη και έναν χαρτονένιο εξωγήινο (τον ήρωα της ταινίας που έμελλε να γυριστεί) σε κάθε εστιατόριο της.
Ο Louis θα περάσει τρία χρόνια προσπαθώντας να την πείσει για να πάρει τα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά δικαιώματα του brand. «Είμαι ακόμα το μοναδικό άτομο στο σύμπαν που είχε τα αποκλειστικά κινηματογραφικά δικαιώματα για το εμπορικό σήμα της» (σ.σ.: κάτι που άνοιξε τον δρόμο και για τις μελλοντικές συνεργασίες με την Disney) τους ηθοποιούς, τους χαρακτήρες και ολόκληρη την εταιρεία» δηλώνει σήμερα ο Louis. Σύμφωνα με τον ίδιο, η ίδια δεν χρηματοδότησε απευθείας την ταινία, αλλά τα κεφάλαια προήλθαν από την Golden State Foods, μια φίρμα που προμήθευε την αλυσίδα με κρέας, κέτσαπ, μαρούλι, κρεμμύδια και την μυστική σάλτσα του Big Mac.
Και όταν τελικά εξασφαλίστηκε η χρηματοδότηση, ήρθαν τα επόμενα βήματα για την πραγματοποίηση της ιδέας και την μεταφορά της στην οθόνη. Σκηνοθέτης ορίστηκε ο Stewart Raffill, ο οποίος είχε εμπειρία σε χαμηλού budget παραγωγές και έβρισκε εξαιρετική την φιλανθρωπική ιδέα που υπήρχε πίσω από το project. Ο ίδιος θα γράψει τελικά και το σενάριο της. «Θέλουμε να γράψεις ένα σενάριο για έναν εξωγήινο και ένα αγόρι» θα του πουν. «Έτσι, ενώ έκανα την προπαραγωγή της ταινίας, έγραφα το σενάριο στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου τα σαββατοκύριακα» θα δηλώσει ο ίδιος.
Το αποτέλεσμα ήταν το Mac and Me, μια ταινία που έφτασε στις αίθουσες των ΗΠΑ στις 12 Αυγούστου του 1998 (στην Ελλάδα έγινε γνωστή ως «Mac, ο φιλαράκος μου»). Το σενάριο της απλό, αλλά αρκετά επηρεασμένο από το E.T.: Επικεντρώνεται σε ένα «Mysterious Alien Creature» (MAC - ο συσχετισμός με τα εστιατόριο χαρακτηρίζεται τυχαίος) που δραπετεύει από πράκτορες της NASA και γίνεται φίλος με ένα αγόρι που βρίσκεται (και στην πραγματικότητα) σε αναπηρικό καροτσάκι, τον Eric Cruise. Μαζί, ο Eric και ο Mac προσπαθούν να βρουν την οικογένεια του τελευταίου.
Τόσο ο Raffill όσο και ο Louis υποστηρίζουν ότι η McDonald's έκανε μόνο μερικές σημειώσεις στο σενάριο. Σύμφωνα με την εταιρεία, η ταινία θα έπρεπε να ανταποκρίνεται στο brand της - κάτι που συμπεριελάμβανε το ντύσιμο, το φαγητό και την συνολική εικόνα - αλλά με την πρόθεση να προωθήσει το House Charities, όχι τα χάμπουργκερ. Η αλυσίδα επέμενε για ένα πράγμα: Ο Ronald McDonald δεν έπρεπε να εμφανιστεί στην οθόνη. Σε κάθε περίπτωση, εμφανίστηκε, προσφέροντας μια από τις πιο περίεργες σκηνές της ταινίας.
Είναι η σκηνή που δείχνει όλους τους θαμώνες ενός εστιατορίου της McDonald's να χορεύουν μαζί με την μασκότ - και τον MAC, που είναι κρυμμένος μέσα σε ένα αρκουδάκι. Η σκηνή αυτή υπάρχει γιατί ο Louis ήθελε να τα κάνει όλα. «Λοιπόν, γιατί όχι; Όταν κάνω μια ταινία, δεν θέλω να κάνω μια ταινία. Θέλω να βγάλω έσοδα από την ταινία, έσοδα από το βίντεο, θέλω να κάνω ένα βιβλίο, θέλω να κάνω ένα soundtrack. Γι' αυτό ήταν εκεί.»
Η ίδια η ταινία ήταν μια εμπορική αποτυχία, αφού έβγαλε μόλις 6 εκατομμύρια δολάρια μέσα σε δύο εβδομάδες, έχοντας ως αντιπάλους της παραγωγές όπως τα Who Framed Roger Rabbit, Big και Die Hard. Όσον αφορά στην υποστήριξη από την γνωστή αλυσίδα εστιατορίων, ο Rafill αναφέρει πως «τα McDonald's δεν υποστήριξαν το Mac and Me όσο ανέμεναν οι παραγωγοί». Η τοποθέτηση προϊόντος θεωρήθηκε πως «μπέρδευε» το φιλανθρωπικό μήνυμα (σημειώνεται πως υπήρχε και η Coca-Cola), ενώ οι διαφημίσεις με τον Ronald McDonald δεν είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Πάντως, οι πωλήσεις από τις κασέτες φαίνεται πως έβγαλαν τα λεφτά για τους παραγωγούς.
Σε κάθε περίπτωση, ο Louis πιστεύει ότι η ταινία έχει μέλλον. Άλλωστε, στο τέλος της υπάρχει το μήνυμα «We'll be back», δείχνοντας τον δρόμο για ένα sequel που - μέχρι τώρα τουλάχιστον - δεν έχει πραγματοποιηθεί. Ο ίδιος το θεωρεί αυτό ως μια υπόσχεση που έδωσε. Παρόλα αυτά, υπογραμμίζει πως οποιαδήποτε τέτοια προσπάθεια δεν θα είναι με την συμμετοχή των γνωστών εστιατορίων.
Και φυσικά, ο Mac δεν είναι ο μόνος εξωγήινος που η ιστορία του έφτασε στις κινηματογραφικές αίθουσες και συνοδεύτηκε από τοποθέτηση προϊόντος. Ένας άλλος εξωγήινος, που οι δικοί του ξεχνούν στον πλανήτη μας και που του αρέσουν τα γλυκά, είχε γίνει η αφορμή για να «χρεωθούν» τα γνωστά κουφέτα M&M's μια από τις πιο αποτυχημένες επιχειρηματικές αποφάσεις όλων των εποχών.
Πηγές: thrillist, bristolbadfilmclub, wikipedia
Σχόλια