Αλ. Σαρρηγεωργίου, Eurolife FFH: Νέα «πανοπλία» για το ασφαλιστικό

Στα σχέδια του κράτους περί ασφάλισης και σύνταξης η λειτουργία του κεφαλαιοποιητικού συστήματος υφίσταται, τουλάχιστον 30 χρόνια. Προκρίθηκε έντονα η υλοποίηση των σχεδίων στη διάρκεια της δεκαετούς οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, ως το βασικό κλειδί για τον απεγκλωβισμό του κρατικού προϋπολογισμού. Μέχρι σήμερα, παρά την αναγνώριση του προβλήματος, οι λύσεις που δίδονται είναι προσωρινού χαρακτήρα.

Μία ακόμα, από τις αμέτρητες φορές, ένα από τα μεγαλύτερα συνέδρια που γίνονται στην Ελλάδα, στο συνέδριο του Economist θίχτηκε και πάλι το θέμα του δημογραφικού στην Ελλάδα και τον κόσμο. Τα πορίσματα και οι προτάσεις ήταν τα ίδια, αφού η πολιτική της χώρας περί ασφάλισης δεν έχει μετακινηθεί από το κέντρο του άξονα της.

Μοντέλο διαβρωμένο

Ο Αλέξανδρος Σαρρηγεωργίου, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος, Eurolife FFH Ασφαλιστική, πρόεδρος ΔΣ της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος επιχείρησε να φέρει ψηλά και πάλι στην ατζέντα των θεμάτων που πλήττουν την οικονομία της Ελλάδας, διαμηνύοντας ότι «είναι επιτέλους καιρός σε αυτήν τη χώρα να παραδεχτούμε ως Έλληνες, που φημιζόμαστε άλλωστε για το επιχειρηματικό πνεύμα μας, ότι δεν είναι αμαρτία η ιδιωτική ενασχόληση με τα πράγματα, συμπληρωματικά πάντα προς τη δημόσια».

Ως προς τις εναλλακτικές που έχουν σήμερα οι ασφαλισμένοι στην Ελλάδα, μετά από χρόνια συζητήσεων και σύστασης της Επιτροπής των Σοφών, αλλά και άλλων επιτροπών που κατά καιρούς λαμβάνουν ποίκιλλα ονόματα, τόνισε ότι στην Ελλάδα «έχουμε κάνει διαχρονικά την επιλογή να έχουμε ασφάλιση μόνο από το Δημόσιο, και αυτή είναι μια περίεργη επιλογή που δεν έχει κάνει καμία άλλη χώρα του ΟΟΣΑ».

Οι Έλληνες πληρώνουν πανάκριβα την υγεία τους

Η μοναδική αυτή επιλογή -κατ’ ουσία ο αποκλεισμός- κατά τις μελέτες που έχουν διεξαχθεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, αλλά και κατά τις συστάσεις της Κομισιόν προκαλούν σοβαρό αντίκτυπο στην οικονομία της Ελλάδας και τα οικονομικά των πολιτών.

Ο Αλέξανδρος Σαρρηγεωργίου ανέφερε ότι «ο Έλληνας πληρώνει από την τσέπη του τα διπλά, εξωσυστημικά, από ό,τι πληρώνει ο μέσος Ευρωπαίος για την έγκαιρη πρόσβαση στην υγεία» παραθέτοντας ότι τα χρήματα που αντιστοιχούν στο κεφαλαιοποιητικό σύστημα στον ΟΟΣΑ βρίσκονται κατά μέσο όρο στο 50% του ΑΕΠ, όταν στην Ελλάδα βρίσκονται σχεδόν στο μηδέν.

«Ο μέσος πολίτης του ΟΟΣΑ που βγαίνει στη σύνταξη έχει στην άκρη μισθούς 6 μηνών και ο μέσος Έλληνας πολίτης έχει μισθούς μόλις 3 ημερών», εξήγησε δίνοντας το παραπάνω παράδειγμα. Τούτων λεχθέντων η θεσμοθέτηση της δεύτερης επιλογής και ο συνδυασμός του διανεμητικού με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα θα εξωραΐσει το πρόβλημα.

Ολιγωρία και πολιτικές επιρροές

Ο ίδιος προσέθεσε, «για αυτό πρέπει να πάμε σε κεφαλαιοποιητικό σύστημα και πρέπει να πάμε γρήγορα, με τη μεταρρύθμιση που πολύ σωστά ξεκίνησε αυτή η κυβέρνηση. Χρειάζεται όμως να δώσουμε κίνητρα και στους άλλους πυλώνες του συστήματος».

Αναφερόμενος στις γεννήσεις ο πρόεδρος της Eurolife παρατήρησε τα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων και υψηλά ποσοστά πρόωρων συντάξεων είναι στοιχεία που, μεταξύ άλλων, προκαλούν το συνταξιοδοτικό πρόβλημα στην Ελλάδα.

«Διαχρονικά, ως λαός, έχουμε κάνει την επιλογή να αναμένουμε την ασφάλισή μας από το Δημόσιο. Το κράτος, όμως, δεν μπορεί να τα καλύψει όλα».

Προέτρεψε στην άμεση υλοποίηση των τριών πυλώνων ασφάλισης με την παροχή κινήτρων που θα επιτρέψουν στις νεότερες ηλικίες να μπορούν να αποταμιεύουν για την περίοδο της συνταξιοδότησης, επισημαίνοντας την ολιγωρία του συστήματος.

«Είναι καιρός να γίνουν και στην Ελλάδα όλα αυτά που γίνονται ήδη σε άλλες χώρες της Ευρώπης».

Να σημειωθεί για άλλη μία φορά ότι η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα σταμάτησε κάπου στην δεκαετία του '90, προκαλώντας μεγάλο έλλειμμα στο εθνικό σύστημα υγείας. Η κύρια αιτία ήταν η απώλεια πολιτικής επιρροής.

Η εικόνα από την Ευρώπη

Σύμφωνα με μελέτες της ΕΕ ο συνολικός πληθυσμός της ΕΕ αναμένεται να συρρικνωθεί κατά 5% μέχρι το 2070.

Σήμερα υπάρχουν 50 εκατομμύρια Ευρωπαίοι άνω των 65 ετών που αντιμετωπίζουν δύο ή περισσότερες χρόνιες ασθένειες, ενώ ο αριθμός των ανθρώπων που δυνητικά χρειάζονται μακροχρόνια περίθαλψη στην ΕΕ αναμένεται να αυξηθεί από 30,8 εκατ. το 2019 στα 40 εκατ. περίπου το 2050.