Μαθήματα Επιχειρηματικής Ιστορίας [Μέρος Α]

Είναι κατάτι αυθάδες να χρησιμοποιώ τόσο βαρείς τίτλους και να θίγω ζητήματα όπως αυτά που θα εκφράσω σε αυτή τη σειρά άρθρων, διότι είμαι άπειρος - από άμεση εμπειρία - και νέος σε ηλικία για να παριστάνω τον ειδήμονα. Ωστόσο οι προθέσεις μου είναι αγαθείς και συνοδεύονται από ενθουσιασμό και αγάπη για το επιχειρείν.

Μου αρέσει να παρατηρώ ο,τιδήποτε στο ευρύτερο περιβάλλον μου. Κρίνοντας τα περισσότερα γεγονότα εκ του αποτελέσματος έδινα ιδιαίτερη έμφαση στα λάθη, τα οποία ύστερα μετέτρεπα σε μαθήματα. Πρόκειται για μια διαδικασία που ακολουθώ τα τελευταία χρόνια τόσο ζωηρά, με αποτέλεσμα να μου εντυπωθούν τα συμπεράσματα τόσο έντονα ώστε να μην μπορώ να τα ξεχάσω και να τα αποφεύγω όπου τα συναντώ. Προσπάθησα λοιπόν να συνοψίσω όλα αυτά τα έμμεσα βιώματα, σε τέσσερις θεμελιώδεις αδυναμίες στο επιχειρείν, που όλοι έχουμε και δεν τις γνωρίζουμε ή δεν τις δεχόμαστε.

Η πρώτη αδυναμία που διαπίστωσα σχετίζεται με την προσπάθεια έναρξης μίας δραστηριότητας καθ’ αυτή. Ό,τι και αν κάνουμε, οπουδήποτε, έχει κάποια όρια. Σε κάθε εμπορική δραστηριότητα εντόπιζα δύο τουλάχιστον, τα οποία συνήθως αγνοούμε. Αφ’ ενός υπάρχει ένα πρώτο όριο στα οικονομικά αποτελέσματα που μπορεί να επιφέρει ένα εγχείρημα. Αφ’ ετέρου, υπάρχει ένα δεύτερο όριο οικονομικών αποτελεσμάτων στο ευρύτερο περιβάλλον και/ή στην αγορά που εντάσσεται η δραστηριότητά μας. Φυσικά, το δεύτερο όριο καθορίζει κατά πολύ το πρώτο.

Για να οδηγηθώ σε αυτή τη διαπίστωση, παρατήρησα το πως, πολλοί, υπεραναλώνονται σε επιμέρους δραστηριότητες κατά τη λειτουργία της επιχείρησης υπερβάλλοντας μάλιστα με το χειρισμό λεπτομερειών. Έβλεπα πως όσο και να προσπαθούσαν, δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν ένα σημείο ή να κλιμακώσουν την επιχείρηση τους.

Η λύση εδώ δίνεται πριν την εμφάνιση του προβλήματος! Το να γνωρίζουμε τα όρια μας και κατ’ επέκταση τα όρια του εγχειρήματός μας, του ευρύτερου περιβάλλοντος και της αγοράς που εντάσσεται αυτό, πρέπει να εντυπωθεί στο νου μας ως κανόνας, αν όχι ως ζωτική προϋπόθεση για την υλοποίηση μίας πρωτοβουλίας. Το Μάρκετινγκ θα μας δώσει τα απαραίτητα, ασφαλή δεδομένα και τις κατεργασμένες, εξακριβωμένες πληροφορίες ώστε να διαμορφώσουμε μία όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη άποψη.

Εδώ προκύπτει μία παρεξήγηση: Δεν αναφέρομαι στο Μάρκετινγκ όπως έχει διαμορφωθεί ως επιστήμη σήμερα. Αναφέρομαι σε ένα σύστημα εμπορίου, στο παλιό, παραδοσιακό, στο “ορθόδοξο” Μάρκετινγκ. Η διαφορά του με αυτό που γνωρίζουμε σήμερα εντοπίζεται στην ολιστική προσέγγιση μίας παραγωγικής δραστηριότητας ως εμπορική, ως δηλαδή κάτι ανώτερο, κλιμακωμένο, πιο οργανωμένο και πιο συντονισμένο.

Αυτό το Μάρκετινγκ είναι σε θέση να διοικήσει τις λειτουργίες και να διαχειριστεί τις καθημερινές διεργασίες με τέτοιο τρόπο ώστε να μετακινεί την επιχείρηση από το ελάχιστο κατώτατο όριο της ανοργάνωτης παραγωγής προς το όριο εκείνο των μέγιστων δυνατών οικονομικών αποτελεσμάτων, διότι, το εν λόγω Μάρκετινγκ θα βοηθήσει την επιχείρηση να οργανώσει την παραγωγή της, να αναπτύξει το προϊόν της, να εντοπίσει το επιθυμητό κοινό της, να ικανοποιήσει τους πελάτες της, να μεριμνήσει για την ποιότητα των παροχών, να τοποθετηθεί στην αγορά και να παράγει κοινή προστιθέμενη αξία για τον ιδιοκτήτη και το κοινωνικό σύνολο.

Η διαδικασία καταγραφής, εξακρίβωσης, επεξεργασίας δεδομένων και εξαγωγής έγκυρων πληροφοριών, η σχεδίαση της επιχειρηματικής δραστηριότητας και η επίγνωση - κατά προσέγγιση - των ορίων και των αποτελεσμάτων πιθανών χειρισμών μας θα μας προσφέρει μία ιδιαίτερη οπτική. Το - πολύ ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου - γεγονός εδώ είναι πως, μία τέτοια οπτική και επίγνωση της κατάστασης εκ πρωίμου, ίσως μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να προσπαθήσουμε σκληρότερα. Αντιθέτως, ίσως είναι καλύτερο για μας να αναπτύξουμε το εγχείρημά μας μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει, να μην αναλωθούμε περισσότερο, αλλά να εναποθέσουμε τους εναπομείναντες πόρους, δυνατότητες και ενέργεια στην δημιουργία και στην ανάπτυξη ενός νέου εγχειρήματος.