Τρόπους για την αντιμετώπιση του ασφαλιστικού και του δημογραφικού προβλήματος πρότειναν χτες στο συνέδριο του Economist ο Αλέξανδρος Σαρρηγεωργίου, Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της Eurolife FFH, Πρόεδρος της ΕΑΕΕ, και ο Μιλτιάδης Νεκτάριος Καθηγητής Πανεπιστημίου Πειραιώς, Πρόεδρος του Ινστιτούτου για τα Οικονομικά της Γήρανσης. Αμφότεροι προέκριναν μεταρρυθμίσεις που θα συμβάλλουν στην οικονομική ανάπτυξη της χώρα.
Μείωση εισφορών κατά 30%, εισαγωγή κεφαλαιοποιητικού συστήματος με παράλληλη μείωση του διανεμητικού συστήματος και δραστική μείωση του λεγόμενου αφανούς χρέους των συντάξεων, το οποίο υπερβαίνει το εθνικό χρέος, μέσα στην επόμενη 20ετία πρότεινε ο Μιλτιάδης Νεκτάριος, προσθέτοντας ότι το «κλειδί» για την ανάπτυξη στην Ελλάδα είναι μια γενναία συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση. Με τον τρόπο αυτόν, σύμφωνα με τον κ. Νεκτάριο, με αυτό τον τρόπο η χώρα θα έχει ένα ασφαλιστικό σύστημα το οποίο θα διατηρεί τις ίδιες παροχές, αλλά θα είναι φτηνότερο και πιο ευνοϊκό για την περαιτέρω ανάπτυξη της οικονομίας. Ο Τάσος Γιαννίτσης, ομότιμος καθηγητής Οικονομικών Επιστημών ΕΚΠΑ, π. Υπουργός εργασίας και κοινωνικών υποθέσεων προβλέπει επιδείνωση του ασφαλιστικού το 2020.
Συνεργασία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, με το κράτος να αναλαμβάνει τον ρόλο του «τελικού αντασφαλιστή» προέκρινε από την πλευρά του ο Αλέξανδρος Σαρρηγεωργίου, Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος, Eurolife FFH, Πρόεδρος της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών Ελλάδος, επισημαίνοντας ότι η η γενιά των baby boomers στην Ελλάδα, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες, βγαίνει τώρα στη σύνταξη έχοντας μόνο δημόσια ασφάλιση. Το γεγονός ότι ο αριθμός όσων έχουν ιδιωτική ασφάλιση στην Ελλάδα είναι μικρός σε σχέση με άλλες χώρες έχει ως αποτέλεσμα οι Έλληνες να ξοδεύουν πολλά για την υγεία τους από την τσέπη τους, επεσήμανε, και τόνισε ότι αυτό πρέπει να αλλάξει με τη χρήση φορολογικών κινήτρων και γενικά με το να γίνει πιο προσιτή στον μέσο Έλληνα η ιδιωτική ασφάλιση.
Το 2020 το ασφαλιστικό θα επιδεινωθεί από τα εξής τρία αίτια διευκρίνισε ο Τάσος Γιαννίτσης: α) τη μείωση του ΑΕΠ β) τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών και γ) κάθε τυχόν πρόσθετη παροχή». Το ασφαλιστικό μπορεί θεωρητικά να συνεχίσει ως έχει, αλλά με ένα τεράστιο κόστος: τη θεαματική διάβρωση της βιωσιμότητας κρίσιμων οικονομικών, κοινωνικών και αναπτυξιακών σχέσεων.
Σύμφωνα στοιχεία οι συνολικές δαπάνες του κράτους για συντάξεις αυξήθηκαν από 7 δισ. ευρώ το 2001 σε περίπου 17 δισ. ευρώ το 2018, δηλαδή από 5% του ΑΕΠ σε 9% - 9,5%. Αθροιστικά για το 2000-2018 έφτασαν τα 289 δις. ευρώ. Για τη δεκαετία 2000 - 2009 αυτή η κρατική δαπάνη αντιπροσώπευε πάνω από το 70% της συνολικής αύξησης του δημόσιου χρέους.
Σχόλια