Γ. Ρούντος, Interamerican: Η εταιρική υπευθυνότητα δεν είναι μίας χρήσεως δράση

Ο Covid-19 έθεσε σε δοκιμασία τον κοινωνικό χαρακτήρα και την αντοχή αξιών κάθε επιχειρηματικού οργανισμού. Η ευθύνη, ως ηθική αξία, δεν σωματοποιείται στις επιχειρησιακές δραστηριότητες αν δεν έχει περάσει από μια μακράς διάρκειας, παιδευτική διαδικασία μύησης που κτίζει εταιρική κουλτούρα με φυσική συνέχεια τονίζει σε συνέντευξη του στο ΑΠΕ ο διευθυντής Εταιρικών Υποθέσεων και Υπευθυνότητας του Ομίλου Interamerican, Γιάννης Ρούντος, συμπληρώνοντας ότι η βιαιότητα των αλλαγών σε συνθήκες κρίσης, υπό την πίεση μιας διαρκούς επιτάχυνσης ως απειλή στον τομέα της εργασίας δεν επιτρέπει τη βίωση και την αφομοίωση, θα πρέπει να ελέγχεται συνεχώς.

Εφιστώντας την προσοχή διευκρινίζει … «ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Υπάρχει ένα υπολογίσιμο ποσοστό ανωριμότητας και στρέβλωσης στα ζητήματα της επιχειρηματικής ευθύνης απέναντι στην κοινωνία. Αυτό, γίνεται εύκολα αντιληπτό από τον βαθμό ενσωμάτωσης της υπευθυνότητας στην εταιρική στρατηγική, την αξιοπιστία των εκθέσεων, τις δεσμεύσεις μέσα από τη δικτύωση, την παρουσία σε θεσμικά κέντρα, τις συνεργασίες. Ο καιροσκοπισμός χρειάζεται να απομονωθεί και να συνδεθεί η ευθύνη με την εταιρική αποστολή».

Αναφερόμενος σε θέματα εργασιακά από την θέση του διευθυντή Εταιρικών Υποθέσεων του Ομίλου εξηγεί ότι η έννοια «ανθρώπινο κεφάλαιο» συχνά ερμηνεύεται κατά το δοκούν. Η εργασία δεν είναι μοχλός μόνο μιας παραγωγικής απόδοσης, είναι κάτι πολύ περισσότερο: αποτελεί την κύρια έκφραση της κοινωνικοποίησης, εξημερώνει τον άνθρωπο, κάνει τη γέφυρα της σύνδεσης της οικονομίας με την κοινωνία, προσθέτοντας πως .. οι ίσες ευκαιρίες και η πρόσβαση στην αγορά εργασίας, οι δίκαιοι όροι εργασίας, η κοινωνική προστασία και ένταξη, μπορούν να βρουν εφαρμογή μέσα από νέες δράσεις πολιτικής ή νομοθετικές πρωτοβουλίες και να αναληφθούν δεσμεύσεις σε κάθε επίπεδο: κρατικό, θεσμικό, επιχειρηματικό. Οι νέοι τρόποι εργασίας, που υιοθετούνται ως τάσεις για την ανάπτυξη του επιχειρείν, αυτονόητα θα πρέπει να ξεκινούν από μια τέτοια βάση αρχών.

Συνδέοντας θέματα επιχειρησιακής φύσεως με την πανδημία υπογραμμίζει πως γνωρίζουμε, πλέον, ότι οι μη χρηματοοικονομικές επιδόσεις των επιχειρήσεων είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις χρηματοοικονομικές για τη βιωσιμότητά τους. Ακόμη, ότι δεν υπάρχει μόνον ο ανταγωνισμός -θεμιτός ή αθέμιτος- αλλά και ο συναγωνισμός και η συνεργασία, ότι χρειαζόμαστε μια κοινή «γλώσσα» απέναντι σε κινδύνους που δεν κάνουν διακρίσεις και πλήττουν όλους. Τα στοιχήματα της βιωσιμότητας και της ευημερίας είναι κοινά, είτε χαρακτηρίζονται από την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία με μετάβαση σε μια κλιματικά ουδέτερη οικονομία και σε ουσιαστικά βιώσιμες επενδύσεις είτε αφορούν στην κοινωνική δικαιοσύνη και την εξάλειψη της περιθωριοποίησης και της φτώχειας είτε ενθαρρύνουν τη δυναμική και αυτάρκεια των τοπικών κοινωνιών είτε εξασφαλίζουν επαρκή υποστήριξη της δημόσιας υγείας για όλους είτε οτιδήποτε άλλο μπορεί να ανοίξει για τον κόσμο μια θετική προοπτική.

Για την επιμέλεια του κειμένου Έλενα Ερμείδου