Την ιστορία του Γιάννη (αν και δεν μου αρέσει να τον φωνάζω Γιάννη, το Αντετοκουμπο πέφτει λίγο μεγάλο) μέσες άκρες την ξέρουμε όλοι. Το παιδί από την οικογένεια μεταναστών από την Νιγηρία, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα σε ένα περιβάλλον γεμάτο από αγάπη και άδειο από χρήματα. Ο δρόμος από τα Σεπόλια στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και του καλύτερου παίκτη των τελικών, μακρύς και δύσκολος. Με το σφύριγμα της λήξης όμως, ο Γιάννης παίρνει το όπλο του και αρχίζει την επανάσταση. Πως έγινε αυτό; Άνω τελεία και πάμε να δούμε τι γίνεται τα τελευταία χρόνια στο NBA.
H National Basketball Association, από τότε που ιδρύθηκε, το 1946, είχε σαν στόχο το θέαμα, αλλά φυσικά και τα κέρδη. Ακολουθώντας κάποια βήματα (όλο και περισσότερες ομάδες) ή κάποια ανοίγματα (άνοιγμα στον Καναδά, εισαγωγή παικτών από την τεράστια δεξαμενή της Ευρώπης) και στηριζόμενη σε πολλούς αστέρες (Michael Jordan, Kobe Bryant, Lebron James) κατάφεραν να φτάσουν τα κέρδη σε αστρονομικά ποσά: συνολικά οι ομάδες κέρδισαν για την χρονιά 2018-2019 8,76 δισ. δολάρια, με τα κέρδη να μοιράζονται ανάλογα τον οργανισμό.
Οι ομάδες έχουν τρεις τρόπους να ενισχύσουν τα κέρδη τους: ο ένας είναι ο απλός, είναι οι οργανισμοί που έχουν δημιουργήσει ισχυρόfranchise από παλαιότερες επιτυχίες, βρίσκονται σε εμπορικές πόλεις με εκατομμύρια κατοίκους και τουρίστες. Φωτεινά παραδείγματα οι Los Angeles Lakers και οι New York Knicks. Μάλιστα, οι τελευταίοι έχουν να κερδίσουν πρωτάθλημα από το 1973, κάτι που δεν τους εμποδίζει να είναι τρίτοι σε κέρδη στο NBA.
Ο δεύτερος τρόπος είναι να φτιάχνουν τις λεγόμενες Super teams. Ομάδες με 2-3 μεγάλους αστέρες, οι οποίοι πρακτικά μαζεύονται για 1-2 χρόνια, ίσα ίσα για να κατακτήσουν το πρωτάθλημα. Παράδειγμα οι New Jersey Nets, που δεν έχουν το κοινό των Knicks αν και στην ίδια πόλη, αλλά έχουν τρεις mega αστέρες μεγαλώνοντας τα έσοδα από τα τηλεοπτικά, merchendise κ.ο.κ.
Τρίτος τρόπος και ο πιο δύσκολος. Μικροί οργανισμοί, από μικρές πόλεις της Αμερικής χωρίς πάμπλουτους ιδιοκτήτες, που περιμένουν λαχεία ώστε να ανεβάσουν όσο μπορούν τις μετοχές τους, φτάνοντας όσο μπορούν πιο κοντά στο πρωτάθλημα.
Τα τελευταία χρόνια λοιπόν, οι περισσότερες ομάδες πασχίζουν να φτιάξουν τις λεγόμενες super teams, για να πάρουν έστω και μια χρονιά την δόξα που θα τις βάλει στο πάνθεον των μεγάλων ομάδων. Κάθε χρόνο πακτωλός εκατομμυρίων ξοδεύεται στο να μαζευτούν γυρολόγοι super star, ελπίζοντας στο δαχτυλίδι του πρωταθλητή.
Όλα αυτά φυσικά, με τις ευλογίες του NBA, μια και οι super teams τραβάνε επιπλέον φιλάθλους, πουλάνε περισσότερες φανέλες, πληρώνουν περισσότερο τα τηλεοπτικά δικαιώματα. Και εδώ φωτεινό παράδειγμα οι Golden State Warriors, που φτιάχνοντας μια από τις ισχυρότερες τριάδες που έχει δει το πρωτάθλημα το 2016, έφτασαν να είναι αυτή την στιγμή πρώτοι σε κέρδη ανάμεσα σε όλες τις ομάδες του NBA.
Και κάπου εδώ έρχεται ο Γιάννης. Το Μιλγουόκι, για όσους δεν το ξέρουν, είναι μια σχεδόν κωμόπολη της Αμερικής, με μόνο 600.000 κατοίκους, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων.
Η επιλογή του Γιάννη από τους Bucks δεν ήταν τυχαία. Αναγνώρισαν το ταλέντο, είδαν τις προοπτικές, έριξαν πολύ δουλειά πιστεύοντας σε αυτό το λαχείο. Απόδειξη αυτού ήταν, φυσικά, το μεγαλύτερο συμβόλαιο του ΝΒΑ για να τον κρατήσουν (228 εκ. δολάρια) και υποσχέσεις ότι θα φτιάξουν μια ομάδα που θα τον υποστηρίξει στο όνειρο για τον τίτλο.
Η υπόσχεση αυτή δεν πραγματοποιήθηκε στο έπακρο, μια και οι ενισχύσεις της ομάδας δεν ήρθαν ποτέ, με το τοπίο στην αρχή της φετινής περιόδου να είναι ιδιαίτερα θολό. Φυσικά, κάπου εκεί ανέλαβε το μοναδικό ταλέντο του Γιάννη, που πήρε αυτή την μέτρια ομάδα από το χέρι και την οδήγησε στο πρωτάθλημα. Καταστρέφοντας τα σχέδια των super teams.
Οι Nets ένιωσαν στο πετσί τους το τι εστι ο Greek Freak, ενώ οι υπόλοιπες υπερομάδες (Lakes, Clippers) γύρισαν σπίτι τους στον δρόμο για το τρόπαιο. Τελευταίοι οι Phoenix Suns, που αν και έχουν μια νεανική ομάδα, προσπάθησαν και αυτοί να φτιάξουν την δικιά τους super team, πέφτοντας εν τέλη στον τοίχο του Γιάννη.
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάει η επανάσταση. Αρκετοί δημοσιογράφοι σχολιάζουν το πώς τελικά η ομάδα επικράτησε των super team, αμφισβητώντας ανοιχτά το ρεύμα που θέλει ομάδες να φτιάχνονται για μια χρονιά, χωρίς πραγματική δεξαμενή φιλάθλων και χωρίς πλάνο για το μετά.
Αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια αλλαγή πλάνων των ομάδων, με τους οργανισμούς να κρατάνε τα καλά χαρτιά τους και να επενδύουν στο δέσιμο με την πόλη και εν τέλη στην δημιουργία ομάδας, και όχι ενός συνονθυλεύματος παικτών.
Ο Γιάννης θα χρειαστεί να βρεθεί αντιμέτωπος με πολλούς αθλητές-γυρολόγους που θα αρχίζουν να αμφισβητούν την αξία του, δημοσιογράφους που ζουν από τις superteams, και φυσικά από το NBA που θέλει να βλέπει super teams γιατί αυτές πουλάνε περισσότερες φανέλες και περισσότερα τηλεοπτικά δικαιώματα.
Ο Γιάννης μας όμως, σαν γνήσιος επαναστάτης, έχει δημιουργήσει έναν ολόκληρο στρατό από πίσω του. Έναν στρατό αγνών φιλάθλων του μπάσκετ, ένα στρατό ανθρώπων από όλο τον πλανήτη που βλέπουν σε αυτόν έναν δικό τους ήρωα, που πουλούσε cd στους δρόμους της Αθήνας και τώρα πολεμάει ένα ολόκληρο τέρας.
Βλέπουν τον αθλητή που, παρόλο τον πακτωλό χρημάτων, είναι απλός και φιλικός με κάθε φίλαθλο που θα βρει στο δρόμο, τον αθλητή που στο απόγειο της καριέρας του, με την λήξη του αγώνα, έτρεξε να αγκαλιάσει την μητέρα του και την σύζυγό του και κράτησε το παιδί του.
Τον αθλητή που στις συνεντεύξεις δεν λέει μεγάλα λόγια αλλά παραμένει ταπεινός, που μεταμορφώνεται από παιδί σε φιλόσοφος, σε Λεωνίδα των Θερμοπυλών και ξανά σε παιδί χωρίς να χάνει ποτέ τις αρχές του, την ανατροφή του, την καλοσύνη του.
Δεν ξέρουμε αν η επανάσταση θα βγει. Σαν αγνοί φίλαθλοι ελπίζουμε, όμως, να βγουν περισσότεροι Γιάννηδες στα αθλήματα που θα αγκαλιάσουν τις ομάδες, τους φιλάθλους και θα τους επιστρέψουν έστω και λίγη από την εμπιστοσύνη που θα λάβουν από αυτούς.
Σαν απλοί άνθρωποι, που είναι και το πιο σημαντικό, στην εποχή που ζούμε, ελπίζουμε να μεγαλώνουμε όλο και περισσότερους Γιάννηδες, με αξίες, μυαλό, συναισθήματα, καλοσύνη. Τους έχουμε ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
Σχόλια