Το πρώτο ομότιτλο κείμενο γράφτηκε το 2020. Έκτοτε, θα μπορούσαν να έχουν «γυριστεί» πολλά seasons για το συγκεκριμένο θέμα. Η πηγή είναι αστείρευτη. Η αντιεπαγγελματική συμπεριφορά και η αγένεια συνεχίζουν να βασιλεύουν και αναφέρομαι στον επιχειρηματικό χώρο καθώς και σε υψηλά επίπεδα ιεραρχίας που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να λειτουργούν ως παράδειγμα για συναδέλφους, πελάτες, προμηθευτές, συνεργάτες.
Επιτέλους, συμπεριφερθείτε σαν επαγγελματίες... - Season 1
Ένας πολύ καλός φίλος μου επισημαίνει ένα περιστατικό με μεγάλη ιδιωτική επιχείρηση, η οποία είχε προκηρύξει διαγωνισμό για τη διεξαγωγή εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο προσωπικό της. Το τμήμα προμηθειών είχε αναλάβει όλη τη διαδικασία, τουλάχιστον ως προς τη συλλογή των απαραίτητων δικαιολογητικών, προσφορών και νομιμοποιητικών εγγράφων.
Ο ίδιος εξανίσταται για το πώς είναι δυνατόν ένα τμήμα procurement να παρεισφρέει σε ένα θέμα για το οποίο έχει πλήρη άγνοια. «Δεν είναι δυνατόν να μας στέλνουν RFP (Request for Proposal) τριάντα σελίδων, υπαγορεύοντας ακόμα και το μέγεθος της γραμματοσειράς που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε στην πρόταση μας και να έχουν αφιερώσει μόνο τρεις γραμμές στην περιγραφή του έργου. Περιμένουν από εμάς να κατέβουμε με λεπτομερείς προτάσεις, όταν εκείνοι δεν είναι σε θέση να περιγράψουν τι ακριβώς θέλουν». Του εξήγησα ότι αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα στα περισσότερα τμήματα procurement. Τυπολατρία και γραφειοκρατία στο έπακρο και ουσία μηδέν.
Ωστόσο, αυτή η πραγματικότητα δεν υποδηλώνει, από μόνη της, αντιεπαγγελματική συμπεριφορά. Το γεγονός ότι δεν απάντησαν όταν χρειάστηκαν διευκρινίσεις σε σχέση με τα προαπαιτούμενα, παρά το γεγονός ότι προβλεπόταν στη διαδικασία, είναι φάουλ, διότι η ίδια η επιχείρηση παραβιάζει τους κανόνες του διαγωνισμού. Το γεγονός ότι στα emails τους δεν υπάρχει κάποιο όνομα αλλά «υπογράφουν» ως Τμήμα Προμηθειών, είναι και αυτό άλλο ένα θέμα. Γνωρίζω -και γνωρίζετε- τις δικαιολογίες τους: Για τη διαφύλαξη του απορρήτου, να μη μπορεί να επηρεάσει κάποιος το αποτέλεσμα, «είναι πολιτική της εταιρίας μας…» και άλλα παρόμοια. Δεν πρόκειται για τίποτα περισσότερο από κακή συμπεριφορά.
Επίσης, τελείως αντιεπαγγελματική είναι η συμπεριφορά να μην σε ειδοποιούν καθόλου για το αποτέλεσμα του διαγωνισμού. Μου έλεγε ο συγκεκριμένος άνθρωπος ότι αν και έχουν περάσει τέσσερις μήνες, δεν έχουν πάρει κάποιο email, έστω και απορριπτικό, έστω και ένα τυπικό ευχαριστήριο email για τη συμμετοχή. Μάθανε από τρίτους ότι ο διαγωνισμός κατέστη άγονος και θα επαναληφθεί και ρώτησα αν θα συμμετείχαν εκ νέου στην περίπτωση που τους καλούσαν να κατεβάσουν νέα προσφορά. «Ε, τι να κάνουμε; Μπορούμε να μη συμμετέχουμε; Είναι, βλέπεις, μεγάλη δουλειά. Την έχουμε ανάγκη».
Και αυτό ακριβώς είναι το θέμα. Αυτές οι συμπεριφορές αναπαράγονται επειδή υπάρχει η πεποίθηση ότι «μας έχουν ανάγκη». Κατά τα λοιπά, αυτές οι επιχειρήσεις ζητούν εκπαίδευση για customer service, customer experience ή οτιδήποτε άλλο, όταν οι ίδιες κάνουν ακριβώς τα αντίθετα. «Ναι αλλά δεν είναι πελάτες, είναι προμηθευτές» σκέφτονται ή πολλές φορές ξεφεύγει από τα χείλη τους, και βεβαίως δεν αξίζει τον κόπο να κάτσεις να τους εξηγήσεις πόσο ερασιτέχνες είναι σε ό,τι αφορά sτην επικοινωνία τους και ειδικά όταν κρύβονται πίσω από την «πολιτική της εταιρίας». Μια φράση που την καταδικάζουν όταν πρόκειται για σχέσεις με τον πελάτη, αλλά μόνο τότε.
Και το χειρότερο; Έχω την αίσθηση, για να μη γράψω ότι είμαι πεισμένος μετά από τόσα χρόνια, ότι αυτή η «πολιτική της εταιρίας» που επικαλούνται με ευκολία, είναι εκείνη που διαμορφώνει (κάκιστες) συμπεριφορές, που πριμοδοτεί τα στελέχη στο να λειτουργούν αυτοματισμένα, χωρίς σκέψη, αίσθηση πρωτοβουλίας (ουπς, συγγνώμη για την ακατάλληλη λέξη) και ενσυναίσθησης. Αυτή, λοιπόν, η «πολιτική της εταιρίας» εκπορεύεται από την κουλτούρα της, την οποία και εδώ είναι η ειρωνεία, έχουν περί πολλού και καμαρώνουν όταν την προβάλλουν στα media, στα συνέδρια και στις βραβεύσεις. Μια κουλτούρα που εννοείται ότι δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα… αλλά όπως και στα παραμύθια, ΑΥΤΟΙ ΖΗΣΑΝ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
Σχόλια