The Provoker

Σε αυτό το κείμενο θα «μιλήσω» ελάχιστα, επιθυμώντας να αφήσω άλλους να πάρουν το λόγο. Και ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Πελάτες, συνάδελφοι, συνεργάτες, φίλοι.

Προφανώς υπάρχει και αυτή η κατηγορία ανθρώπων η οποία προτιμάει να λειτουργεί χωρίς στόχους για τα σπουδαία και σημαντικά ζητήματα. Παρά το γεγονός ότι τα αναγνωρίζει ως τέτοια, αρνείται πεισματικά να ενταχθεί στη λογική των στόχων. Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σε αυτό παρά τις πολλές φωνές που υποστηρίζουν το αντίθετο.

​Φαίνεται πώς το θέμα της επιλογής προσωπικού και ακόμα περισσότερο αυτή καθαυτή η διαδικασία των συνεντεύξεων κουβαλάει αντιλήψεις, συνήθειες, κανόνες και best practices που μόνο best δεν είναι.

Αυτή είναι η συνέχεια από το Provoker του προηγούμενου μήνα που είχε τίτλο «Το παιδί κοιμάται. Να το ξυπνήσω;»

Μπορεί να φαίνεται ότι ενοχλούμαι με όλα αυτά που μου τυχαίνουν αλλά μη το πολυπιστέψετε. Κατά βάθος, τα απολαμβάνω και χαίρομαι διότι αν δεν συμμετείχα σε όσα συμβαίνουν, εκούσια ή ακούσια, δεν θα είχα υλικό για να μπορώ να γράφω.

Μισοξύπνιος στο κρεβάτι. Δευτέρα πρωί, ώρα 8.20 –με μια απίστευτη άρνηση να σηκωθώ για να ξεκινήσει η μέρα και η ρημάδα η εβδομάδα.

​«Είναι αυτές εποχές για να χάνουμε πελάτες; Εδώ προσπαθούμε να τους κρατήσουμε με νύχια και δόντια κάνοντας ό,τι μας ζητήσουν για να τους έχουμε μαζί μας και τώρα έρχεσαι εσύ για να υπαινιχθείς ότι χρειάζεται να σταματήσουμε να συνεργαζόμαστε μαζί τους;»

​Διαβάστε τον παρακάτω διάλογο μεταξύ της Μαρίζας και του Δημήτρη. Η πρώτη είναι διευθύντρια τμήματος και ο Δημήτρης είναι ένα από τα στελέχη της.

​Επί των ημερών μου, υπολογίστε τρεις δεκαετίες πριν, θεωρούσαμε απόλυτα φυσιολογικό να αισθανόμασταν την εταιρεία σαν την οικογένεια μας. (Για να μη παρερμηνευθούν τα γραφόμενα μου, αναφέρομαι σε μέσες και ανώτερες διευθυντικές θέσεις).