Προφανώς υπάρχει και αυτή η κατηγορία ανθρώπων η οποία προτιμάει να λειτουργεί χωρίς στόχους για τα σπουδαία και σημαντικά ζητήματα. Παρά το γεγονός ότι τα αναγνωρίζει ως τέτοια, αρνείται πεισματικά να ενταχθεί στη λογική των στόχων. Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό σε αυτό παρά τις πολλές φωνές που υποστηρίζουν το αντίθετο.
Εσείς πιστεύετε ότι είναι πάντα απαραίτητο να θέτουμε στόχους για να έχουμε μια παραγωγική ζωή και να επιτυγχάνουμε όσα θέλουμε; Σας απαντώ ότι δεν είναι απαραίτητο να θέτουμε στόχους. Είναι πολλοί εκείνοι που κάνουν αυτή τη συνειδητή επιλογή, η οποία –κατά την άποψη τους– εξασφαλίζει χαρά και ευτυχία. Επιπλέον, τους ενισχύει το αίσθημα της περιέργειας, του πειραματισμού και της περιπέτειας.
Όσοι από εσάς μετρούν τα πάντα με κριτήριο την προσωπική απόδοση, την παραγωγικότητα, τη σωστή διαχείριση και την αξιοποίηση του χρόνου, η επιλογή της μη στοχοθέτησης φαντάζει εξωφρενική. Αυτή είναι η δική σας πραγματικότητα και είναι τελείως διαφορετική από εκείνη όσων επιλέγουν να ζήσουν μια ζωή πιο «ανάλαφρη», χωρίς πίεση και προγραμματισμό, χωρίς μια συστηματοποιημένη προσέγγιση που αισθάνονται να τους στερεί από το στοιχείο της έκπληξης. Ακόμα και εγώ που γράφω αυτές τις γραμμές, είμαι υπέρ των προσωπικών στόχων αλλά δεν σας κρύβω ότι αν αισθανθώ ότι ασκώ μεγαλύτερη πίεση στον εαυτό μου από αυτή που θέλω, ορισμένοι εξ αυτών των βασανιστικών στόχων… πάνε περίπατο, δίχως δεύτερη κουβέντα, δίχως τύψεις και δίχως να με ενδιαφέρει τι θα πουν ή θα σκεφτούν οι άλλοι.
Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και αφού αυτό είναι κάτι που ισχύει και κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει, δεν μπορούμε παρά να δεχθούμε ότι οι στόχοι δεν αποτελούν μια κοινή ανάγκη. Υπάρχουν εκείνοι που αισθάνονται παρακινημένοι να θέτουν στόχους και υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που πιέζονται με αυτή την ιδέα. Αν εσείς ανήκετε στη δεύτερη ομάδα αυτών των ανθρώπων, θα σας πρότεινα να μη πάντα κόντρα στις προσωπικές σας προτιμήσεις διότι θα καταφέρετε να απογοητευθείτε, να νιώσετε ανίκανοι και ότι δεν είστε σε θέση να ρυθμίσετε τη ζωή σας.
Προσοχή. Το να ζείτε μια ζωή χωρίς στόχους δεν σημαίνει ότι δεν κάνετε όνειρα. Μια δεύτερη παρερμηνεία η οποία είναι εσκεμμένη και αποπροσανατολιστική, είναι ότι το να ζείτε χωρίς στόχους δεν σημαίνει ότι δεν έχετε κάποιες αξίες που σας καθοδηγούν. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Αν δεν θέτετε στόχους τότε χρειάζεται να είστε απόλυτα ξεκάθαροι και συνεπείς ως προς τις προσωπικές σας αξίες. Για παράδειγμα, το ότι μια από τις αξίες που αναγνωρίζετε ως πολύ σημαντική για τον εαυτό σας είναι η αυτοπειθαρχία, δεν μεταφράζεται, κατ΄ ανάγκη, ότι είστε υποχρεωμένοι να βάζετε στόχους για τα πάντα. Εσείς αποφασίζετε σε ποιους τομείς θέλετε να είστε περισσότερο ή λιγότερο αυτοπειθαρχημένοι.
Ναι, έχω ακούσει και αυτό. Χωρίς καμία σκωπτική διάθεση απέναντι σε αυτόν που μου το έχει πει αλλά και σε πολλούς ακόμα που σκέφτονται και λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι ο λόγος για τον οποίο θέτουμε στόχους δεν είναι μόνο για να έχουμε κάτι να κάνουμε αλλά για να είμαστε ή να φαινόμαστε απασχολημένοι. Πολύ δε περισσότερο, δεν θέτουμε στόχους για να καμαρώνουμε, λέγοντας στην ομήγυρη ότι έχουμε στόχους και μάλιστα θεαματικούς. Γράφοντας αυτά, θυμήθηκα μια φράση του Henry David Thoreau που μου είχε κάνει εντύπωση γιατί αν και γράφτηκε πριν ενάμιση αιώνα πριν, παραμένει πάτα εξαιρετικά επίκαιρη. «Δεν είναι αρκετό να είσαι απασχολημένος, και τα μυρμήγκια είναι απασχολημένα. Το ερώτημα είναι για τι πράγμα είσαι απασχολημένος.»
Το θέμα δεν είναι να βάζετε στόχους για να μη παραμένετε αδρανείς. Αν συμβαίνει αυτό τότε σας λείπει η αυτοπαρακίνηση ενώ οι στόχοι σας δεν έχουν καμία σύνδεση με το αποτέλεσμα που επιθυμείτε να πετύχετε. Θέτετε στόχους για να γεμίσετε το χρόνο σας με δραστηριότητες, χωρίς να υπάρχει κάποια στρατηγική που θα σας οδηγήσει κάπου. Πράγματι, θα φαίνεστε πολυάσχολοι στον εαυτό σας και στους άλλους, αλλά είναι όντως αυτό που θέλετε;
Σχόλια