Τις καλημέρες μου σε όλους τους εν Ελλάδι coaches, σε όποιο κλάδο και αν ανήκουν: Life, Personal, Team, Career, Executive, Leadership, Relationship, Fitness, Health, Parenting, Sales, Conflicts, Relationship, Performance... και σε όσους δραστηριοποιούνται σε άλλες 16 κλάδους που για οικονομία χώρου και χρόνου δεν αναφέρω.
Πώς καταφέραμε να βρεθούμε με τόσους coaches στη μικρή μας χώρα; Για να μην αναφέρω τους mentors (...ανεβήκαμε κλάση), τους θεραπευτές (γενικώς και αορίστως), τους experts και τους specialists επί παντός επιστητού.
Αντιλαμβάνομαι ότι λόγω οικονομικής κρίσης για μια δεκαετία, πολλά στελέχη που έμειναν χωρίς εργασία, έπρεπε κάπου να στραφούν για να βιοποριστούν. Το coaching φάνηκε να είναι μια επιλογή. Επιπλέον, κάποιοι άλλοι που εργαζόντουσαν με μορφή part-time, σκέφτηκαν ότι θα μπορούσαν να συμπληρώσουν το εισόδημα τους. Να και άλλη μια μερίδα ανθρώπων, κυρίως γυναίκες, 45+ χρόνων, από πιο εύρωστες οικονομικά οικογένειες που θεώρησαν ότι το coaching είναι trendy και προστέθηκαν στον κατάλογο.
Επίσης, υπάρχουν πολλοί που με αφορμή κάποιο προσωπικό τους «θέμα» (η ηπιότερη λέξη για το «πρόβλημα»), διάβασαν βιβλία και οδηγούς αυτοβελτίωσης, επισκέφτηκαν ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές για να βοηθηθούν και στη συνέχεια, νομίζοντας ότι είχαν ανακαλύψει το Holy Grail, πιστεύοντας ακράδαντα ότι μπορούν με τη σειρά τους να βοηθήσουν τους άλλους, «έγιναν» coaches.
Βεβαίως, έχουμε τους μικρούς κυρίους και τις μικρές κυρίες 25-30 χρόνων που συστήνονται ως coaches. Έτσι, έχουμε το παράδοξο να έχουμε έναν business coach με καμία ή ελάχιστη εμπειρία ο οποίος να διεκδικεί να «κοουτσάρει» στελέχη και μάλιστα managers με πολυετή εμπειρία σε επιχειρήσεις. «Είμαι όμως certified!» μας λέει καμαρωτά ο νεαρός, υπονοώντας ότι η πιστοποίηση είναι αυτή που κάνει τη διαφορά. Μια άλλη δεσποινίδα ισχυρίζεται ότι είναι life coach όταν η ίδια δεν έχει ξεπεράσει ακόμη τα δικά της προβλήματα, δεν έχει βρει την ταυτότητα της και η ομιλία της μοιάζει περισσότερο μια παρατεταμένο νιαούρισμα.
Η αγορά του coaching μεγάλωσε και μεγαλώνει μαζί με το industry των πιστοποιήσεων, certifications, accreditations. Το θέμα είναι ότι η ποσότητα των coaches και των wannabe coaches αυξάνεται ενώ η ποιοτική διάσταση υποβαθμίζεται. Η όποια πιστοποίηση, χωρίς αξιοσημείωτη εμπειρία, προσωπική και επαγγελματική ωριμότητα, δεν αρκεί και όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο, απλά στερούνται σοβαρότητας. «Συνηθισμένα πράγματα» θα μου πείτε. Και θα έχετε απόλυτο δίκιο!
Σχόλια