Μία είδηση που πέρασε απαρατήρητη την προηγούμενη εβδομάδα ήταν αυτή της εξαγοράς 5 ξενοδοχειακών μονάδων στην Κρήτη από τους ομίλους Henderson Park και Hines. Η Henderson Park, η ευρωπαϊκή πλατφόρμα επενδύσεων σε real estate και η Hines, διεθνής εταιρεία real estate, απέκτησαν ένα χαρτοφυλάκιο ξενοδοχείων (με δύο ξεχωριστές συναλλαγές) και σηματοδοτεί τη δεύτερη από κοινού επένδυση των δύο εταιρειών στην ελληνική ξενοδοχειακή αγορά, μετά από την εξαγορά το 2017 του πρώην Ledra hotel, το οποίο μεταμορφώθηκε από τη Hines και την Henderson Park στο πεντάστερο Grand Hyatt. Η νέα εξαγορά, που αποτελείται από 1.094 δωμάτια, 67.000 τ.μ., αφορά σε πέντε παραθαλάσσια ξενοδοχεία σε θέσεις resort στο νησί.
Σε άλλες εποχές, μία τέτοια εξαγορά δεν θα ήταν καν είδηση, αλλά στην παρούσα συγκυρία με την οικονομική κρίση στον τουρισμό και την νέα μεγάλη ύφεση στην Ελλάδα αποτελεί ένα “καμπανάκι” κινδύνου.
Αυτό είναι που φοβούνται όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί, δηλαδή να εξαγοραστούν μεγάλες επιχειρήσεις τους μέσα στην κρίση και σε τιμές που δεν συνάδουν με τις πραγματικές τους αξίες. Οι Γερμανοί ήταν οι πρώτοι που ήθελαν να προστατέψουν τις επιχειρήσεις τους, ενώ τους ίδιους φόβους εκφράζουν και οι Ιταλοί, οι Γάλλοι και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Η κρίση του covid 19 αποτελεί τον μεγαλύτερο οικονομικό κίνδυνο για τον ελληνικό τουριστικό κλάδο. Εάν ο τουρισμός υπολειτουργήσει το 2020 και τα χρέη των ξενοδοχείων αυξηθούν, τότε το “τσουνάμι” εξαγορών θα επεκταθεί και σε άλλες μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και θα μεταδοθεί και σε άλλες ελληνικές επιχειρήσεις γενικότερα.
Εύλογα η ερώτηση που τίθεται είναι εάν και κατά πόσον ο αφελληνισμός των επιχειρήσεων είναι κακό. Η απάντηση έρχεται μέσα από την αντίδραση των ξένων κρατών που φοβούνται τις αναγκαστικές πωλήσεις και το έχουν ευθέως ομολογήσει και στις Κεντρικές Τράπεζες. Μία πώληση σε ξένους επενδυτές ουσιαστικά αποδυναμώνει οικονομικά τη χώρα, όχι μόνο σε επίπεδο εισπράξεων, αφού η ρευστότητα κατευθύνεται απευθείας στους ξένους ομίλους (το μάθαμε το 2015 με τις ξένες πολυεθνικές στην Ελλάδα), αλλά και σε επίπεδο απασχόλησης αφού κάθε ξένη εξαγορά συνήθως σηματοδοτεί μία μεγάλη μείωση στην εγχώρια απασχόληση. Η Cosmote και ο ΟΠΑΠ για παράδειγμα αποτελούν δύο ξεχωριστές περιπτώσεις που βασίστηκαν σε εγχώριο δυναμικό και ενίσχυσαν την οικονομία. Δύο εξαιρέσεις που όμως επιβεβαιώνουν τον (παγκόσμιο) κανόνα. Αν μέσα στην κρίση, περάσουν τα ελληνικά ξενοδοχεία, και οι ελληνικές επιχειρήσεις γενικότερα, σε ξένα χέρια, τότε υπολογίζεται ότι το ελληνικό ΑΕΠ μπορεί να καταγράψει μία περαιτέρω μείωση τα επόμενα χρόνια, τα έσοδα του ελληνικού δημοσίου επίσης, η απασχόληση των ντόπιων θα βρεθεί σε κίνδυνο και γενικότερα όταν υποστέλλεται μία ελληνική σημαία σε μία επιχείρηση τότε μειώνεται η ισχύς του “οικονομικού διαβατηρίου” της χώρας.
Η επόμενη ερώτηση είναι εάν σε μία παρατεταμένη κρίση, θα είναι προτιμότερο μία επιθετική εξαγορά από μία πιθανή πτώχευση. Στην περίπτωση αυτή, σίγουρα μία εξαγορά είναι καλύτερη για όλους από μία πτώχευση από την στιγμή που διατηρεί τη δυναμική του. Το θέμα σ’ αυτή την περίπτωση είναι ότι στην επόμενη κρίση, όταν και όπως αυτή έρθει, ο ξένος αγοραστής δεν πρόκειται καθόλου να διστάσει στην επαναπώληση ή στην πτώχευση της εταιρείας του.
Παράπλευρες απώλειες σε τράπεζες και στο ελληνικό δημόσιο
Αυτό που φοβούνται τράπεζες και υπουργείο Οικονομίας είναι εάν οι επιθετικές εξαγορές πάρουν διαστάσεις και στους υπόλοιπους κλάδους της ελληνικής οικονομίας, τότε η ελληνική οικονομία και οι ελληνικές τράπεζες θα παραμείνουν «πουκάμισα αδειανά». Φτάσαμε στα μισά του 2020 και οι προοπτικές για το β’ εξάμηνο μοιάζουν εξαιρετικά δυσοίωνες.
Σχόλια