Παρ’ όλο που οι σύγχρονες κοινωνίες ζουν και αναπτύσσονται μέσα σε δημοκρατικά πολιτεύματα εδώ και πολλά χρόνια τώρα, το πνεύμα δημιουργικότητας των περισσοτέρων ανθρώπων δεν έχει ακολουθήσει με ανάλογους ρυθμούς την ανάπτυξη σε σχέση πάντα με τις δυνατότητες που προσφέρονται. Αντίθετα η βιοθεωρία των περισσοτέρων ανθρώπων συντάσσεται με στερεότυπες μορφές κοινωνικοποίησης, παραμερίζοντας την ουσιαστική διαφοροποίηση του μέσω της εξέλιξης. Αντί της υιοθέτησης του καλύτερου επιλέγεται το βολικότερο.
Ίσως και το ίδιο το αποκαλούμενο «σύστημα» να εξυπηρετείται καλύτερα έτσι… Ίσως ο μεγαλύτερος εχθρός του σημερινού συστήματος διακυβέρνησης μεγάλων πληθυσμιακών μαζών να είναι η απελευθερωμένη χρήση του μυαλού του κάθε ανθρώπου σε πραγματικά δημιουργικές, ανεξάρτητες και καινοτόμες κατευθύνσεις. Ίσως.. δεν γνωρίζω …
Σίγουρα όμως δεν είναι απόλυτα και μοναδικά υπαίτιο το κάθε «σύστημα» για την περιορισμένη εξέλιξη του καθενός από εμάς, στην κατεύθυνση της ανεξάρτητης δημιουργικής και καινοτόμου σκέψης. Η προσωπική μας αντίσταση στις αλλαγές είναι ένας από τους λογούς που κατά την γνώμη μου φράζουν τον δρόμο στη δημιουργικότητα.
Η πρόοδος που επιδιώκουμε ως άτομα, κοινωνικά σύνολα, επιχειρήσεις απαιτεί αλλαγή στον τρόπο σκέψης και της καθημερινότητας. Πολλές φορές έχω έρθει σε επαφή με επιχειρηματίες που μου λένε αυτό δεν γίνεται, εκείνο δεν αλλάζει… δίκιο έχεις αλλά… Έχουν αυτο-αποκλεισθεί οι περισσότεροι σε μια ψυχο-πνευματική φυλακή που οι ίδιοι δημιούργησαν και φυλάκισαν τον εαυτό τους κατηγορώντας τις καταστάσεις, την ατυχία τους και άλλα πολλά εκτός από το εγώ τους για την καταδίκη τους. Στην συνέχεια τοποθέτησαν ως φύλακα μιας πιθανής απόδρασης τους την άρνηση σε ουσιαστικές, τολμηρές αλλαγές και καθόρισαν ως διάρκεια της έκτισης ποινής το φοβικό άπειρο…
Η αλλαγή προς το καλύτερο δεν μοιάζει με την άνοιξη και το ευχάριστο κλίμα της αλλά περισσότερο με ένα σκληρό, βαρύ χειμώνα. Χρειάζεται να αντέξεις τις δυσκολίες του, να βρεις διεξόδους να θερμάνεις πρώτα την σχέση με τον εαυτό σου, να επιβιώσεις στα χτυπήματα και στην απομόνωση των δύσκολων «καιρικών συνθηκών». Για τον λόγο αυτό δεν προχωρούμε σε ουσιαστικές αλλαγές προς το καλύτερο αλλά και δεν τις βλέπουμε γύρω μας… Κανείς δεν θέλει τον χειμώνα.. Όλοι προτιμούν την άνοιξη και το καλοκαίρι. Είναι ποιο ευχάριστα.. βολικότερα. Αν θέλουμε να κάνουμε πραγματικές αλλαγές, να γίνουμε καλύτεροι και να ζήσουμε πραγματική πρόοδο πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε όλες τις «εποχές».
Φέτος επισκέφτηκα μια παραλία. Ήταν δίπλα από ένα μέρος που πηγαίνω εδώ και 25 χρόνια… Δεν το ήξερα. Το τοπίο ήταν πανέμορφο, μαγικό και μόνο 500 μέτρα μακριά από εκεί που κολυμπούσα. Κάποιοι θα ταξίδευαν ακόμα και ώρες για να βρεθούν σε ένα τέτοιο μέρος… Πολλές φορές η ομορφιά, το καλύτερο είναι δίπλα μας. Για κάποιο όμως περίεργο λόγο δεν κάνουμε το βήμα που χρειάζεται… Είμαστε άτολμοι. Αν και προσκαλούμε την αλλαγή, προσμένουμε την καινοτομία και την αλλαγή σε μη αποδοτικές καταστάσεις να εμφανιστεί ως από μηχανής θεός, σαν λαχείο.. και φυσικά χωρίς να επιδιώκουμε να κάνουμε το βήμα που χρειάζεται… Έτσι περιοριζόμαστε στις ευχές, στο βολικό γνωστό περιβάλλον… όχι στα έργα που απαιτούν ξεβόλεμα… Αποκλείουμε τον εαυτό μας από φυσικά αντανακλαστικά,.. από την περιέργεια του τι θα γίνει αν τολμήσουμε να πάμε κάπου άλλου, να εξερευνήσουμε δίπλα ή ποιο μακριά…
Αυτή την σκηνή την έχω δει πολλές φορές: Ο επιχειρηματίας συνήθιζε να τα κάνει όλα μόνος του.. Δεν αφιέρωσε ποτέ χρόνο να μάθει τις εργασίες σε συνεργάτες του. Αυτοί επαναπαύονταν, κανείς δεν μάθαινε κάτι σωστά και όποτε γινόταν κάποια εργασία από τρίτο τα λάθη απογοήτευαν τον επιχειρηματία που στο τέλος πίστευε ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει την δουλειά καλύτερα από τον ίδιο. Αντί να επιλέξει τους σωστούς συνεργάτες επέλεγε την «μη σύγκρουση» με το κατεστημένο που ο ίδιος υπέθαλψε. Αντί να ηγηθεί στην προσπάθεια εξέλιξης, περίμενε αυτή (η εξέλιξη) απλά να συμβεί και να εμφανιστεί ο τρόπος οι κατάλληλοι άνθρωποι που θα έκαναν τις όποιες δουλειές σωστά χωρίς να βλέπει την συμμετοχή του στο εμπόδιο των όποιων αλλαγών. Έτσι διατήρησε την ίδια τακτική επί πολλά χρόνια, δεν εξασφάλισε ποτέ χρόνο για την προσωπική του εξέλιξη ή της εταιρίας του που στο τέλος έσβησε στο βάρος των αλλαγών της αγοράς. Κάποιος άλλος επιχειρηματίας -πελάτης μου σε μια στιγμή αυτοκριτικής ονόμασε αυτό το σύνδρομο ως “εγωιστικό management…”
Ένας φίλος μου έλεγε… Ξυπνήστε ώρα για ύπνο… Αυτή του η έκφραση μου θυμίζει το τι πραγματικά γίνεται παρά τις προσπάθειες για μόρφωση και επικοινωνία που θα μας ανοίξει τα μάτια, θα μας κάνει καλύτερους… Γιατί όμως μετά από τόση συμμετοχή σε πνευματικές δραστηριότητες, μαζευόμαστε και κλεινόμαστε στο κέλυφός μας, σκληραίνουμε και αμυνόμαστε κρύβοντας τον εαυτό μας πίσω από το προκάλυμμα των τίτλων μας και της υποτιθέμενης εμπειρίας μας. Γιατί γινόμαστε εμπόδιο στην εξέλιξη? Πως εξηγείται μετά από τόση πρόοδο στην τεχνολογία της επικοινωνίας, τόσες σπουδές, τόσα συνέδρια, τόση ανταλλαγή γνώσης να οδηγούμε αμάξια με ορυκτά καύσιμα για να κάνουμε 1-2 χιλιόμετρα, περιμένουμε να μας εξαντληθούν οι οικονομικές μας δυνατότητες για να υιοθετήσουμε εναλλακτικές μορφές ενέργειας στο νοικοκυριό μας, να καταλήξουμε σε εργασιακό αδιέξοδο για να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε την καινοτομία για να επιζήσουμε τα επόμενα χρόνια….
Θεωρώ ότι η υιοθέτηση δημιουργικής σκέψης και καινοτομιών σε μεγάλους αριθμούς του πληθυσμού θα υπάρξει όταν ευνοηθεί σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο η αλλαγή σε βασικές απόψεις της βιοθεωρίας μας, αν αποφασίσουμε να ανοίξουμε το πνεύμα μας και να αγκαλιάσουμε διαφορετικά πρότυπα και αφήσουμε κατά μέρους τα στερεότυπα. Τότε θα μπορέσουμε να εξελιχθούμε, να γίνουμε καλύτεροι.. Αν η κάθε κοινωνία προσφέρει ένα επίσης ανοιχτόμυαλο εκπαιδευτικό σύστημα που δεν θα «προετοιμάζει» τον κάθε ένα μας σύμφωνα με τις επιταγές του παγκόσμιου status quo αλλά θα απελευθερώνει την ψυχή και το μυαλό του καθενός παιδιού και θα το επιβραβεύει για την δημιουργικότητα ή την διαφορετικότητα αντί να το τιμωρεί. Το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να μπορεί να αναδεικνύει τα καλυτέρα στοιχεία και ταλέντα του κάθε εκπαιδευόμενου και όχι να τον τοποθετεί ως ένα ακόμα κομμάτι σε ένα χαοτικό, βάναυσο, άχρωμο και άδικο κοινωνικό πάζλ που εξαφανίζει εν ονόματι της συμβατότητας ότι ποιο δημιουργικό και ωραίο...
Σχόλια