Μωρέ τι μας λες! Και μένα η πολιτική μου είναι να σας αγνοώ παντελώς και να μιλάω στα Ελληνικά. Σας αρέσει, δεν σας αρέσει. Μιλάμε για τον πλήρη παραλογισμό. Προσωπικά τον έχω βιώσει αρκετές φορές σε διεθνείς εταιρίες που βρίσκονται εντός της ελληνικής επικράτειας και απασχολούν εξ’ ολοκλήρου Έλληνες εργαζόμενους.
Το τελευταίο περιστατικό που μου έτυχε είχε ως εξής. Κατόπιν σύστασης ενός συνεργάτη επισκέφτηκα μια επιχείρηση. Ο ίδιος μου είχε κανονίσει τη συνάντηση. Η ευγενέστατη receptionist με υποδέχθηκε στα αγγλικά. Υπέθεσα ότι ήταν ξένη αν και τα αγγλικά της είχαν ελληνική ή έστω βαλκανική απόχρωση. Μου έδωσε να συμπληρώσω μια φόρμα με τα στοιχεία μου. Αρχίζω και γράφω. Με σταματάει. In English sir, if you don’t mind, μου λέει και μoυ δίνει νέα φόρμα που συμπληρώνω στα αγγλικά. Βάζω την υπογραφή μου, από συνήθεια, στα Ελληνικά. Μου χαμογελάει και μου λέει: Υοu should sign in English. Τα παίρνω κανονικά. Φοράω το παγωμένο μου μειδίαμα, με ένα touch ειρωνείας και τσαντίλας και απαντώ: Should I? Την βλέπει να μαζεύεται. Με τα πολλά, μου δίνει μια πλαστικοποιημένη κάρτα και με βάζει να περιμένω στο σαλόνι.
Σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, έρχεται ο άνθρωπος που θα συναντούσα. Έλλην μέχρι το κόκκαλο. Με καλημερίζει, ρωτώντας με τι κάνω, αν βρήκα τα γραφεία τους εύκολα, αν κατάφερα να παρκάρω κοντά και όλα αυτά που λέμε μεταξύ μας όταν δεν γνωριζόμαστε για να σπάμε τον πάγο και να δημιουργούμε μια σχετική άνεση. Τέλεια, μόνο που ο Ευθύμης, αυτό ήταν το όνομα του, μου μιλούσε και αυτός στα αγγλικά, με το γνωστό ελληνικό accent. Μπήκαμε στο γραφείο του, έκλεισε την πόρτα πίσω του και σαν να πάτησε κάποιο διακόπτη, ξεκίνησε να μιλάει Ελληνικά. Δεν κρατήθηκα. Τον ρώτησα αν μπορούσαμε να μιλάμε στον ενικό. Εννοείται μου λέει. Τον ρώτησα γιατί χρησιμοποιούν την αγγλική γλώσσα και μου απάντησε ότι είναι πολιτική της επιχείρησης, από το head-office, να μιλάνε αγγλικά μεταξύ τους παρά το γεγονός ότι όλοι είναι Έλληνες. Μου εκμυστηρεύτηκε, με κάποια ενοχή, ότι όταν είναι στα γραφεία τους (που δεν είναι όλα open space) δεν υπάρχει πρόβλημα αλλά στους κοινόχρηστους χώρους αυτό δεν ισχύει. Η υποκρισία στο απόγειο της. Μού ήρθε να τον ρωτήσω μήπως είχαν κάμερες και κοριούς που τους παρακολουθούσαν και κατέγραφαν σε ποια γλώσσα μιλούσαν.
Ακόμα και τα email που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας είναι στα αγγλικά, ας είναι και για θέματα της καθημερινότητας. Τώρα που θα έλθουν και δύο ακόμα συνάδελφοι στη συνάντηση μας, θα μιλάμε στα αγγλικά. Μου συμπληρώνει δήθεν αδιάφορα. Κοίτα, του λέω, Ευθύμη, εσείς μπορείτε να μιλάτε στα αγγλικά αλλά εγώ θα μείνω στα ελληνικά γιατί το βρίσκω γελοίο να μιλάμε μεταξύ μας σε άλλη γλώσσα. Πραγματικά είναι σουρεαλιστικό. Αν είχαμε ξένους στη συνάντηση, θα το καταλάβαινα. Μη με παρεξηγείς αλλά η πολιτική της εταιρίας αφορά εσάς. By the way, όταν κάνετε virtual meetings μεταξύ σας, μιλάτε πάλι αγγλικά; Εννοείται μου λέει. Και το κορυφαίο; Μου εκμυστηρεύτηκε ότι είναι υποχρεωμένοι στους πελάτες να στέλνουν emails στα αγγλικά και ότι έχουν μεγάλα προβλήματα διότι δεν ξέρουν όλοι καλά αγγλικά, δεν έχουν διάθεση να απαντήσουν, τσακώνονται αλλά το company policy δεν αλλάζει. Κρατηθείτε τώρα! Μου είπε ότι δουλεύουν και με το ελληνικό δημόσιο όπου εκεί έχουν τραγικά θέματα.
Ξέρεις τι λέω εγώ Ευθύμη; Μη μασάτε. Να το γυρίσετε στα ελληνικά και ας πάνε να κουρεύονται. Τα company policies αν δεν εξυπηρετούν κάποιο σκοπό, αξίζουν να αρχειοθετούνται στο καλάθι των αχρήστων ή να καταλήγουν στα deleted items.
Oh dear! Συγγνώμη παρασύρθηκα: Ήμαρτον!
Σχόλια