Πριν γίνει κολοσσός, η Sony έφτιαχνε αποτυχημένους βραστήρες ρυζιού

Τον Σεπτέμβριο του 1945, οι Ιάπωνες υπογράφουν την άνευ όρων παράδοση τους στους Συμμάχους, βάζοντας, έτσι, οριστικό τέλος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εκείνο τον μήνα, ο Masaru Ibuka επιστρέφει στο Τόκιο για να αρχίσει να εργάζεται στην κατεστραμμένη από τον πόλεμο ιαπωνική πρωτεύουσα. Ένα στενό δωμάτιο που βρίσκεται στον τρίτο όροφο του πολυκαταστήματος Shirokiya, στην περιοχή Nihombashi, γίνεται το εργαστήριο εκείνου και της ομάδας του.

Έχοντας μετά βίας επιζήσει από τις φωτιές του πολέμου, το κτίριο παρουσιάζει ρωγμές σε όλο το τσιμεντένιο εξωτερικό του. Χωρίς παράθυρα, το νέο γραφείο του Ibuka είναι μικρό και σκοτεινό. Σταδιακά, το περιβάλλον του αρχίζει να βελτιώνεται με ανακατασκευές, καθώς μπαίνουν σε αυτό διάφορες μηχανές και εξοπλισμός από εργοστάσια της Suzaka, ενώ άτομα που αναζητούν εκείνη την εποχή εργασία ενδυναμώνουν το εργατικό δυναμικό του.

Τον Οκτώβριο του 1945, ο Ibuka και η ομάδα του ιδρύουν μια νέα μονάδα και της δίνουν την ονομασία «Tokyo Tsushin Kenkyujo» (Totsuken), ή «Tokyo Telecommunications Research Institute». Αν και όλοι είναι πρόθυμοι να εργαστούν για τη νέα εταιρεία και να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση της μεταπολεμικής Ιαπωνίας με την τεχνογνωσία τους, κανείς δεν γνωρίζει από που θα πρέπει να ξεκινήσουν οι σχετικές διαδικασίες. Άλλωστε, οι περισσότεροι μισθοί καταβάλλονται από τις μικρές και λιγοστές αποταμιεύσεις του Ibuka.

Μετά τον πόλεμο, οι Ιάπωνες αναζητούν νέα από όλο τον κόσμο. Πολλοί διαθέτουν ραδιόφωνα που είχαν καταστραφεί κατά τη διάρκεια του πολέμου ή δεν υποστηρίζουν όλο το εύρος λήψης, με τα εξαρτήματα να έχουν αποσυνδεθεί από τις ιαπωνικές Αρχές για να αποτραπεί η ακρόαση αυτού που χαρακτηριζόταν ως «προπαγάνδα του εχθρού». Το εργοστάσιο του Ibuka επισκευάζει αυτά τα ραδιόφωνα και η ζήτηση για τις υπηρεσίες του αυξάνεται ραγδαία.

Οι προσαρμογείς που εφαρμόζονται στα ραδιόφωνα τραβούν το ενδιαφέρον και η μεγάλη ιαπωνική εφημερίδα Asahi Shimbun γράφει για την εταιρεία. Αυτό το άρθρο θα φέρει ξανά κοντά τον Ibuka και τον Akio Morita - που θα μείνει στην ιστορία ως συνιδρυτής της μετέπειτα Sony. Οι δυο τους είχαν συναντηθεί για πρώτη φορά στις συνεδριάσεις της Επιτροπής Έρευνας του Πολέμου, που πραγματοποιούσε μελέτες πάνω σε νέους τύπους όπλων. Οι δύο άντρες έγιναν στενοί φίλοι, αν και ο Ibuka ήταν αρκετά μεγαλύτερος.

Καθώς τελείωσε ο πόλεμος, ο Morita είχε επιστρέψει στο σπίτι του στην Kosugaya, στην επαρχία Aichi. Μια μέρα, θα διαβάσει τη στήλη που ανέφερε το όνομα του Ibuka και θα στείλει αμέσως επιστολή στον φίλο του. Ο Ibuka του απαντάει, προτρέποντας τον να επισκεφτεί το Τόκιο. Δεδομένου ότι του είχε προσφερθεί δουλειά ως λέκτορας στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας του Τόκιο (Tokodai), ο Morita δεν χάνει χρόνο και μετακομίζει στο Τόκιο, κοντά στον παλιό του φίλο.

Εκείνη την εποχή, το εργοστάσιο του Ibuka ξεκινά τις εργασίες του για έναν ηλεκτρικό βραστήρα ρυζιού. Άλλωστε, καθώς τα εργοστάσια πολεμικού εξοπλισμού είχαν κλείσει, υπήρχε πλεόνασμα ηλεκτρικής ενέργειας. Αυτό το πλεόνασμα τροφοδότησε την επιθυμία του να φτιάξει προϊόντα που θα ήταν απαραίτητα για την καθημερινή ζωή. Ο βραστήρας αποτελούσε μια ιδιαίτερη απλή κατασκευή, με αποτελέσματα που εξαρτιόνταν σε μεγάλο βαθμό από το είδος του ρυζιού που χρησιμοποιούταν και το βάρος του νερού. Η παραγωγή νόστιμου ρυζιού ήταν σπάνια, καθώς αυτό ήταν ή κακοψημένο ή υπερβολικά ψημένο.

Το ρύζι που απαιτήθηκε για την ανάπτυξη του βραστήρα το προμηθεύεται ο Shozaburo Tachikawa στη μαύρη αγορά. Ο Tachikawa ήταν μακρινός συγγενής του Ibuka. Ο τελευταίος, ως παιδί, επισκεπτόταν την οικογένεια Tachikawa, η οποία έκανε χονδρεμπόριο ναυτιλιακών προϊόντων στο Hakodate του Hokkaido. Κάθε φορά που ο Ibuka επισκεπτόταν την οικογένεια Tachikawa, φώναζαν «ο Masaru είναι εδώ» και έκρυβαν τα ρολόγια τους και άλλα αντικείμενα για να αποτρέψουν τον Ibuka από το να πειραματιστεί με αυτά.

Ο Tachikawa έβλεπε τον Ibuka σαν μεγάλο του αδερφό. Μετά την αποφοίτησή του από το πανεπιστήμιο, ο Tachikawa είχε χειριστεί επιδέξια τις υποθέσεις της Japan Measurement Instrument Company (Nissoku). Στην Totsuken, ανέλαβε τα οικονομικά, το προσωπικό και τις γενικές υποθέσεις. Ένα από τα πρώτα του σημαντικά καθήκοντα ήταν η αγορά ρυζιού από τη μαύρη αγορά, μια διαδικασία που συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια μέχρι να βελτιωθεί η κατάσταση στα αποθέματα τροφίμων.

Αλλά ο βραστήρας δεν λειτουργούσε, εκτός αν το ρύζι ήταν σταθερά καλής ποιότητας, Όπως θα ισχυριστεί ο Ibuka, το ανομοιόμορφο ρύζι απορροφούσε το νερό άνισα, προσφέροντας μη ποιοτικά αποτελέσματα. «Θυμάμαι ότι καθόμουν στον τρίτο όροφο στη Shirokiya και με ταΐζαν κάθε μέρα με ακατάλληλο ρύζι», θα πει αργότερα. Κάπως έτσι, θα απελπιστεί με την αποτυχία και θα επιστρέψει στην επισκευή ραδιοφώνων.

Όπως διαβάζουμε στην επίσημη ιστορική αναδρομή της εταιρείας, η Sony δεν θα επιστρέψει ποτέ στην παραγωγή βραστήρων ρυζιού. Το εταιρικό της μουσείο στη Shinagawa φιλοξενεί σήμερα την πρωτότυπη συσκευή.