Το φως από το μενού του Netflix έπεφτε και φώτιζε τον καναπέ, καθώς η ανοιξιάτικη βροχή χτυπούσε ρυθμικά το κοντινό παράθυρο. Εκείνος, με τον μισοκοιμισμένο σκύλο στο πλάι του, προσπαθούσε εδώ και ώρα να επιλέξει μια ταινία. Όπως πάντα, δεν μπορούσε να καταλήξει σε κάποια. Τις περισσότερες, άλλωστε, τις είχε δει.
Τα τελευταία λεπτά, είχε φτάσει στην κατηγορία εκείνων που είχαν ταξινομήσει ως «feel-good». Εκεί, θεωρητικά, μπορεί κάποιος να βρει κινηματογραφικές παραγωγές που θα τον κάνουν να αισθανθεί καλύτερα - καλύτερα σε σύγκριση με τι, όμως. Σκέφτηκε, τότε, πως η τελευταία φορά που είχε αισθανθεί καλύτερα μέσω μιας ταινίας ήταν με το Jurassic Park. Στην πρώτη σκηνή που οι ήρωες αντικρίζουν δεινόσαυρο, έναν βραχιόσαυρο για την ακρίβεια, αρχίζουν να παίζουν τα βιολιά και ο Hammond μας λέει «welcome to Jurassic Park».
Ναι, μπορεί μετά οι δεινόσαυροι να εκνευρίζονται και να καταστρέφουν ότι βρουν στο πέρασμα τους, αφού το κέρδος είχε μπει πάνω από την ασφάλεια, πολλές σκηνές, όμως, αυτού του φιλμ ανήκουν σίγουρα στην κατηγορία του «feel-good». Ή μπορεί και όχι, σκέφτεται. Μπορεί απλώς να έχει καιρό να δει το πρώτο Jurassic Park και να το έχει εξυψώσει σε κάτι διαφορετικό στο μυαλό του. Ποιος ξέρει. Αποφασίζει πως δεν είναι αυτή η ταινία που θα δει για να αισθανθεί καλύτερα και συνεχίζει να ψάχνει τον κατάλογο του Netflix.
Πέφτει πάνω στο Groundhog Day, μια από τις ταινίες που όταν είδε για πρώτη φορά του άρεσαν και δεν είχε θελήσει να δει ξανά, για να μην χαλάσει την εντύπωση που του έχει μείνει. Πρόκειται για ένα φίλμ με έναν εγωκεντρικό μετεωρολόγο που έχει πάει να καλύψει τη Μέρα της Μαρμότας. Αυτό είναι μια πραγματική εκδήλωση που γίνεται στις ΗΠΑ και τον Καναδά, μια αμερικανική παράδοση όπου το πλήθος παρακολουθεί τις κινήσεις μιας μαρμότας για να προβλέψει πότε θα τελειώσει ο χειμώνας.
Ο μετεωρολόγος της ταινίας, με έναν περίεργο τρόπο, καταλήγει να ζει την ίδια μέρα ξανά και ξανά. Κάτι σαν αυτό που πάθαμε μέσα στην πανδημία και τα lockdown, σκέφτεται, καθώς τρώει λίγο από το ανάλατο και ψημένο στον αέρα ποπ κορν που είχε ετοιμάσει νωρίτερα. Αποφασίζει πως μια ταινία με έναν κακόκεφο Bill Murray δεν είναι αυτό που θέλει να δει σήμερα και συνεχίζει την αναζήτηση. Λίγο πιο κει, το μάτι του πέφτει στο Ferris Bueller's Day Off.
Μερικά χρόνια παλαιότερο από την ταινία με τον μετεωρολόγο και με την υπογραφή του John Hughes, θεωρείται από τα αγαπημένα της δεκαετίας των ντίσκο. «Ένας νεαρός μαθητής κάνει σκασιαρχείο από το σχολείο του για να περάσει μια μέρα γεμάτη ευχάριστες εκπλήξεις» διαβάζει στην περιγραφή στο Google. Υπάρχει άρα κάποιος, αναρωτιέται, που χρησιμοποιεί ακόμη την λέξη «σκασιαρχείο»; Ακόμη και ο μεταφρασμένος τίτλος, δείχνει παλιακός. «Η Πιο Κουφή Μέρα του Φέρις Μπιούλερ».
Την έχει δει, όμως, και την κουφή μέρα. Σίγουρα πάντως, αποφασίζει, αν κάποιος ψάχνει να δει κάτι σε «feel-good», η κουφή μέρα του Φέρις έχει μέσα την καλύτερη σκηνή. Εκεί που αυτός ανεβαίνει σε ένα άρμα κάποιας παρέλασης και αρχίζει να κάνει lip sync το Twist & Shout των Beatles, καθώς όλοι χορεύουν γύρω του, από τους εργάτες μέχρι τα στελέχη των εταιρειών που αφήνουν για λίγο τους κονδυλοφόρους τους. Κλασσική εικόνα κέντρου Αθήνας.
Του έρχεται στο μυαλό άλλη μια ταινία του Hughes, το Planes, Trains & Automobiles, με τον Steve Martin και τον John Candy. Αφού δει πως δεν είναι διαθέσιμο στο ελληνικό Netflix λόγω πνευματικών δικαιωμάτων, σκέφτεται πως σχεδόν κάθε ταινία στην οποία εμφανίζεται ο πρόωρα χαμένος Candy ανήκει, μάλλον, στην κατηγορία των φιλμ που θα σε κάνουν να αισθανθείς καλύτερα. Και το Planes, Trains & Automobiles είναι σίγουρα ένα από αυτά, καθώς ακολουθούμε το δίδυμο σε ένα ταξίδι που ο Martin δεν θα ήθελε να έχει ξεκινήσει. Όπως και να έχει, αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να το (ξανα)δει.
Σκέφτεται πως ακόμα και κάποιες ταινίες που θα είχε διάθεση να δει, δεν είναι στο Netflix. Κάπως έτσι, αποφασίζει να παίξει ένα τυχαίο επεισόδιο του Office. Ναι, τελικά θα δει σειρά, όχι ταινία. Προτιμούσε, άλλωστε, σε κάθε περίπτωση, τον «feel good» Michael Scott από τον Mitch Kessler, τον χαρακτήρα που υποδύεται ο Steve Carell στο Morning Show του Apple TV+. Πετυχαίνει τυχαία το 17ο επεισόδιο της τρίτης σαιζόν.
Είναι εκείνο στο οποίο η Pam διοργανώνει μια έκθεση ζωγραφικής. Ελάχιστοι συνάδελφοι της εμφανίζονται, οι περισσότεροι κάνουν πικρόχολα σχόλια και είναι έτοιμη να τα μαζέψει και να φύγει. Τότε είναι που εμφανίζεται το ιδιόρρυθμο αφεντικό της, ο Scott. Όχι μόνο εντυπωσιάζεται από τις δημιουργίες της, αλλά αγοράζει και μια από αυτές. «Είμαι πραγματικά περήφανος για σένα», της λέει, καθώς εκείνη δακρύζει και τον ευχαριστεί. Επιτέλους, κάποιος είχε αναγνωρίσει την αξία της.
Σχόλια