Διαβάζουμε μικρά, απλά μυστικά περί κρασιού
26/04/2025 | 08:00
07/08/2025 | 09:10
Όταν κανείς διατυμπανίζει ότι γνωρίζει το κρασί, τότε μπορούμε με σχετική ακρίβεια να στοιχηματίσουμε ότι δεν έχει ιδέα.
Αυτός ο φαινομενικά απλός κόσμος μέσα στο ποτήρι μας, εκτείνεται κυριολεκτικά σε όλη τη γη ενώ οι γνώσεις που μπορεί κανείς να αποκομίσει εμβαθύνοντας στον κόσμο αυτό, μοιάζουν ανεξάντλητες.
Έτσι το εν οίδα ότι ουδέν οίδα μοιάζει συνήθως η πιο σοφή απάντηση στο τι γνωρίζουμε οι περισσότεροι σχετικά με το κρασί, όσα μαθήματα, σεμινάρια και γευσιγνωσίες και αν έχουμε κάνει. Πόσο δε μάλλον αν δεν έχουμε κάνει τίποτα απολύτως από τα προηγούμενα και απλά αγοράζουμε, ανοίγουμε και πίνουμε μπουκάλια αναφερόμενοι ύστερα… στο πόσο πολύ καταφέραμε να πιούμε.
Οι αλήθειες πίσω από τις δηλώσεις του καθενός μπορεί να διαφέρουν, ευτυχώς όμως πίσω από τον περίπλοκο και συνάμα γοητευτικότατο κόσμο του κρασιού υπάρχει και μια κοινή βάση, μια απλή αντικειμενικότητα που είναι πολύ εύκολο να μην την αγνοήσουμε.
Καθώς ο καιρός μετά τις πρόσφατες βροχούλες θα ζεστάνει και πριν ανοίξουμε την επόμενη φιάλη αναζητήσαμε και βρήκαμε απαντήσεις σε απλά, καθημερινά ερωτήματα περί κρασιού.
Τι να κάνω την μισοτελειωμένη φιάλη κρασιού;
Και αν οι ημέρες του Πάσχα πέρασαν αλλά το κρασί έμεινε σε μισοτελειωμένες φιάλες κρασιού όπως καλά και εύλογα θα μαντέψατε καλό θα είναι να τις καταναλώσουμε άμεσα.
Ένας γενικός κανόνας είναι ότι φροντίζουμε να καταναλώνουμε άμεσα τη φιάλη που ανοίγουμε, μέσα σε 1-2 ημέρες εκτός και αν διαθέτουμε το ειδικό πώμα με το οποίο φροντίζουμε να αφαιρέσουμε τον αέρα από το μπουκάλι πριν το τοποθετήσουμε στο ψυγείο. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση βέβαια μπορούμε να κρατήσουμε τη φιάλη μας στο ψυγείο για περίπου τον διπλάσιο χρόνο για χωρίς να υποστεί σοβαρές απώλειες, έχοντας επίσης στο μυαλό μας ότι το κόκκινο κρασί είναι γενικότερο πιο ανθεκτικό από το λευκό.
Τι και αν έσπασε ο φελλός;
Έχει συμβεί σε όλους μας. Με στρωμένο το τραπέζι και με μια έξτρα δόση αυτοπεποίθησης βασισμένη στην πείρα μας στο άνοιγμα των φιαλών, ξετυλίγουμε το καψύλλιο, βυθίζουμε το ανοιχτήρι μας και έρχεται η κακιά στιγμή που ένα μέρος του φελλού αποσπαται και το υπόλοιπο παραμένει σφηνωμένο στον λαιμό της φιάλης.
Μπορεί να φταίει που το μπουκάλι έμεινε για μεγάλο χρονικό διάστημα σε όρθια θέση χωρίς επαφή με το κρασί, με αποτέλεσμα να ξεραθεί και να γίνει εύθρυπτο, μπορεί το ανοιχτήρι μας να ήταν ακατάλληλο, ειδικά αν ήταν ένα από τα φθηνά ανοιχτήρια-πεταλούδα, μπορεί να φταίει το υλικό του ίδιου του φελλού. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν φταίει σε τίποτα η διάθεση μας για να χαλάσει και δεν χρειάζεται.
Πάμε με απόλυτη ψυχραιμία να αφαιρέσουμε το υπόλοιπο τμήμα του φελλού βιδώνοντας με το ανοιχτήρι, όσο πιο λοξά μπορούμε, ώστε η σπείρα να διαπεράσει όσο μεγαλύτερο μέρος του φελλού γίνεται. Τραβάμε αργά, προσεκτικά μα και αποφασιστικά το ανοιχτήρι προς το μέρος μας, χρησιμοποιώντας παράλληλα τον μοχλό του ανοιχτηριού, αν χρειαστεί. Ακόμα και στην περίπτωση που ο φελλός θρυμματιστεί εντελώς, δεν πτοούμαστε. Σπρώχνουμε το κομμάτι μέσα στη φιάλη και μεταγγίζουμε το περιεχόμενο σε καράφα, χρησιμοποιώντας ένα καθαρό, λεπτό ύφασμα ως φίλτρο.
Μα ποιο είναι τελικά το κατάλληλο ανοιχτήρι;
Υπάρχουν ανοιχτήρια για εντυπωσιασμό και ανοιχτήρια που είναι απλά βολικά και χρήσιμα. Ό,τι προτιμά κανείς. Σε γενικές γραμμές ένα εύκολο μα καλό ανοιχτήρι έχει λεπτή και μακριά σπείρα του εισχωρεί με ευκολία στον φελλό, σπαστό μοχλό που απαιτεί λιγότερη δύναμη από εμάς και διαθέτει ένα μικρό μαχαιράκι στη λαβή του ούτως ώστε να κόβουμε και να ξετυλίγουμε το καψύλλιο.
Γιατί είναι σημαντικό να κρατάμε τη σειρά
Η σειρά έχει τη σημασία της όταν δοκιμάζουμε πολλά κρασιά. Ξεκινάμε πάντα με τα πιο ελαφριά και ξηρά, λευκά και ροζέ, και προχωράμε στα πιο γεμάτα και γλυκά, ερυθρά και επιδόρπια κρασιά.
Ο λόγος είναι απλός αλλά κρίσιμος: να μην "κουράσουμε" τους γευστικούς μας κάλυκες. Αρκεί να φανατστούμε τον ουρανίσκο μας σαν έναν ευαίσθητο δέκτη. Αν τον βομβαρδίσουμε αρχικά με έντονες, πλούσιες γεύσεις, γίνεται λιγότερο ικανός να αντιληφθεί τις πιο λεπτές και διακριτικές αποχρώσεις που προσφέρουν τα πιο ελαφριά κρασιά. Είναι σαν να προσπαθούμε να ακούσουμε έναν ψίθυρο μετά από έναν δυνατό θόρυβο.
Ακολουθώντας μια λογική σειρά, διασφαλίζουμε ότι κάθε κρασί θα έχει την ευκαιρία να εκφράσει πλήρως τον χαρακτήρα του και εσύ θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε την πολυπλοκότητά του. Φυσικά όταν όμως συνδυάζουμε το κρασί μας με φαγητό η σειρά μπορεί να επηρεαστεί από τα πιάτα που σερβίρονται. Για παράδειγμα, ένα πλούσιο λευκό μπορεί να ταιριάξει καλύτερα με ένα λιπαρό ψάρι από ένα ελαφρύ ερυθρό. Ενώ πάντα πρέπει να θυμόμαστε παράλληλα με το κρασί να ενυδατωνόμαστε πίνοντας νερό και καθαρίζοντας τον ουρανίσκο μας ανάμεσα στις γουλιές.
Τι συμβαίνει με εκείνο το κρασί που προκαλεί πονοκέφαλο;
Η λεκτική τσίχλα του ενός ποτηριού που προκαλεί πονοκέφαλο είναι πανταχού παρούσα. Δεν σημαίνει όμως απαραίτητα ότι κάποιος που εμφάνισε πονοκέφαλο μετά την κατανάλωση ενός ποτηριού με κρασί ήπιε απαραίτητα ένα κρασί κακής ποιότητας αφού το ίδιο ακριβώς μπορεί να ήπιε στο τραπέζι παραδίπλα ένα άλλο πρόσωπο, χωρίς το αντίστοιχο αρνητικό αποτέλεσμα.
Πολλοί τα ρίχνουν στα θειώδη, υλικά που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στην οινοποιητική διαδικασία ενώ η επισήμανση για την παρουσία τους έχει να κάνει περισσότερο επί της -οινικής- ουσίας με την πιθανότητα εμφάνισης αλλεργικών αντιδράσεων.
Για τον πονοκέφαλο ωστόσο, το πιθανότερο είναι να ευθύνεται η υπερβολική κατανάλωση ή η αλλεργική αντίδραση, σε ανθρώπους με ευαισθησία, εξαιτίας της έλλειψης ενός ενζύμου από τον οργανισμό τους. Όπως και σε βιογενείς αμίνες, που εντοπίζονται σε τρόφιμα αλλά και στο κρασί, σε διαφορετικές συγκεντρώσεις, ανάλογα, με την ποικιλία σταφυλιού, και κυρίως στις κόκκινες.
Σχολιάστε