Οι πιο βαθιά ριζωμένες γιορτές των “τόπων” του ελληνικού καλοκαιριού

Παραδίπλα ένα σεμεδάκι κυριολεκτικά της γιαγιάς περιμένει απλωμένο υπομονετικά το αποτέλεσμα παρέα με τη μισογεμισμένη ζάχαρη άχνη στη χάρτινη συσκευασία, να αναλάβουν τα σχέδια και το στόλισμα της μυρωδάτης γλυκιάς πίτας που κάθε χρονιά στοιχηματίζουμε πια πως ξέρει, ακόμα και από εμάς καλύτερα, τι ή που θα μας βρει.

Κάπου στην άλλη άκρη του κόσμου της απομακρυσμένης εργασίας, των αεροπλάνων που μας πηγαινοφέρνουν πιο συχνά από το αυτοκίνητο και το λεωφορείο, της τεχνητής νοημοσύνης και των απομακρυσμένων εικόνων, αλλά επί της ουσίας πλάι στον κόσμο αυτό, ευωδιάζει ήρεμα εκείνος του παρελθόντος αρκεί να αφήσουμε τη θέρμη του να μας αγγίξει.

All We See Is The Sea, φανουρόπιτα

Και καθώς η μυρωδιά γεμίζει όλο και περισσότερο το χώρο σκέφτομαι ότι και αυτό το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του πανηγυρικά. Και ότι για κάθε επικριτή των γιορτών που εδράζονται στην βαθιά ριζωμένη ελληνική παράδοση, το θρησκευτικό στοιχείο, τα πανηγύρια με τα μοναστηριακά τραπέζια, τα τοπικά τραγούδια και τους χορούς από την Ήπειρο μέχρι τα Δωδεκάνησα και από τα ορεινά χωριά της Ρούμελης έως τα πιο στενά σοκάκια και τις ταράτσες των νησιώτικων σπιτιών των Κυκλάδων και τα καλντερίμια της Κρήτης, υπάρχει μια γιορτή που κάνει τους απανταχού Σκρουτζ της εγγύτητας, του συναισθήματος και της παράδοσης να τρέχουν πίσω από δεκάδες “νομίσματα”.

Και πως η ίδια νέα γενιά την οποία πολλοί σπεύδουν να κατηγορήσουν πως άκριτα τρέχει πίσω από τα πανηγύρια και του χόρους στους όποιους μάλιστα δεν “πατά” καλά, ψάχνει αυθόρμητα το ρυθμό, το μέτρο, βήμα το βήμα και σε ένα κύκλο που τους χωράει όλους. Αναζητά να γευτεί, να βιώσει, να ξανασυνδεθεί με τις ελληνικές της ρίζες από όποιο μέρος του κόσμου και αν βρίσκεται την υπόλοιπη χρονιά.

Ένα ταξίδι στους “τόπους” των ελληνικών γιορτών του καλοκαιριού

Grecian Chic Scarves - Paniyiri

Πασχίζοντας για μια ισορροπία ανάμεσα στον υπερτουρισμό κυρίως των νησιών μας που γίνηκαν της μόδας και το μέτρο της αρχιτεκτονικής τους, τα μικρά νησιώτικα σπίτια, το σεβίτσε και τον άρτο, τις πισίνες και το πολύτιμο γλυκό νερό, το αλκοόλ, τις γόβες και τον αυθόρμητο χορό με φλατ παπούτσια και εσάρπα κόντρα στον δυνατό άνεμο των μελτεμιών, επιστρέφουμε στις γιορτές που στα μέρη τους έχουν όνομα, έχουν αφορμή, ιστορία και όχι απλά αφήγημα.

Έχουν συνήθειες, τελετουργίες που επαναλαμβάνονται κάθε χρονιά, εδέσματα και γλυκά που φτιάχνονται ειδικά για τη συγκεκριμένη ημέρα, τραγούδια αλλά κυρίως συν-αίσθημα για εκείνους που θέλουν να μετέχουν. Είναι φτιαγμένα για να βιώνουμε, να νιώθουμε, να γιορτάζουμε κάτι μαζί, πιασμένοι με τους άλλους χέρι-χέρι.

Η έννοια της συλλογικότητας αναβιώνει μέσα στο χορό, τη συνεργασία των εθελοντών του χωριού που φροντίζουν για το φαγητό, το σερβίρισμα, τη μουσική αλλά και στη διάθεση των εσόδων πίσω στην κοινότητα. Και το καλοκαίρι της Ελλάδας είναι γεμάτο με τη θέρμη των γιορτών αυτών. Δεν είναι μόνο ο δεκαπενταύγουστος στην Τήνο ή την Πάρο.

Είναι τα Μιαούλεια στην Ύδρα στο τέλος του Ιουλίου και τα Ηφαίστεια στη Σαντορίνη, το πανηγύρι του Χριστού στη Ράχη της δυτικής Ικαρίας στις 6 Αυγούστου και εκείνο στη Λαγκάδα, η γιορτή του Αγίου Διονυσίου στη Ζάκυνθο στο τέλος του ίδιου μήνα, η γιορτή της Κάπαρης στην Ποταμιά της Τήνου και το πανηγύρι της σαρδέλας στη Σκάλα Καλλονής της Λέσβου καθώς και τόσες πολλές γιορτές ακόμα.

Από τις θρησκευτικές γιορτές και την πανήγυρη ενός αγίου μέχρι τις ιστορικές επετείους, και από τις αφιερωμένες σε τοπικά θαύματα έως τοπικά προϊόντα της γης και της θάλασσας, οι γιορτές αυτές μας συνεπαίρνουν. Ανοίγουν τα καλοκαιρινά μας ταξίδια σε κάθε ελληνικό “τόπο” ώστε να χωρέσουν όλη τη θέα από τη γη και τη θάλασσα ως τα αχνά τους όρια με τον ουρανό. Μας συνενώνουν με το γήινο, μας γειώνουν ενώ ταυτόχρονα μας εξυψώνουν με τη χάρη του διαχρονικού και βαθιά ελληνικού, του καθημερινού αλλά και ιερού.