Γιατί η «Καθαρή» Εργασία δεν Αρκεί για την Κορυφή;​

Η αποτελεσματική ηγεσία απαιτεί διάκριση μεταξύ των θεμάτων που μπορούν να λυθούν χωρίς να καταλάβεις κανείς τίποτα, και εκείνων που πρέπει να αναδειχθούν σε ανώτερα επίπεδα.

Στον σύγχρονο κόσμο, η παραδοσιακή αντίληψη για το αυστηρό ωράριο εργασίας και την έννοια της «ισορροπίας μεταξύ εργασίας και ζωής» (work-life balance) έχει αρχίσει να εξελίσσεται.

Σε κάθε οργανισμό, υπάρχει ένας άγραφος αλλά πραγματικός «νόμος έλξης»: οι χαμηλής απόδοσης εργαζόμενοι, βρίσκουν ο ένας τον άλλον εξαιρετικά γρήγορα και γίνονται ομάδα. Αναζητούν επιβεβαίωση μέσα από κοινές εμπειρίες και παράπονα, δημιουργώντας μια «συμμαχία αρνητικότητας» που τρέφεται από τη δυσφορία και τη δυσαρέσκεια προς την κουλτούρα, την ηγεσία και ότι άλλο που μπορούν να αντλήσουν επιβεβαίωση και να αποδώσουν ευθύνες αντί να αναλάβουν ευθύνες.

Μπορούμε να ζητήσουμε από τα μέλη της ομάδας μας να συνεχίσουν μια επιτυχημένη συνταγή; Η απάντηση είναι όχι απλά μπορούμε … πρέπει!

Ορισμένοι διαθέτουν ένα εξαιρετικό ένστικτο στην αναγνώριση ταλέντων.

Ναι, υπάρχουν και αυτοί οι εργαζόμενοι που, παρά τις υψηλές δεξιότητές τους και την ταχύτητά τους, η δουλειά τους έχει λάθη και η ποιότητα των αποτελεσμάτων τους είναι χαμηλότερη απ’ αυτή που θα περίμενε κανείς ή που θα μπορούσαν.

Για πολλά χρόνια, ο στόχος της "ισορροπίας επαγγελματικής και προσωπικής ζωής" προωθήθηκε ως το Άγιο Δισκοπότηρο της ευεξίας. Όμως η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη. Στη σύγχρονη εποχή, η επαγγελματική και η προσωπική ζωή δεν είναι δύο ξεχωριστά δοχεία που γεμίζουν εναλλάξ, αλλά κομμάτια ενός ενιαίου παζλ.

Αυτοί που θέλουν να αποφύγουν & να κάτσουν να κάνουν δουλειά, συχνά ζητούν να «μελετήσουν» το πρόβλημα. Μέσω αυτής της ανάλυσης των δεδομένων, τις περισσότερες φορές, δημιουργούν απλά … καθυστέρηση. Πώς μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε;