Αντιμετωπίζοντας τον «καρκίνο» της αρνητικής στάσης στον χώρο εργασίας

Στην πορεία, η στάση αυτή περνάει και στους συναδέλφους, ιδιαίτερα προς τους νεότερους ή εκείνους που βρίσκονται στα όρια της επάρκειας. Αποτέλεσμα να επηρεάζεται η δυναμική της ομάδας. Καθώς η αρνητικότητα εξαπλώνεται, δημιουργείται ένα τείχος προστασίας γύρω από τα μέλη αυτής της «αρνητικής συμμαχίας». Το οποίο δυναμώνει με το χρόνο και στο τέλος γίνεται εξαιρετικά δύσκολο να διαπεράσει η ηγεσία.

Η απόλυση ενός τέτοιου εργαζόμενου (ειδικά του άτυπου αρχηγού) μπορεί πολύ εύκολα να παρουσιαστεί από την ίδια την ομάδα ως απόδειξη αυταρχισμού και αδικίας, ενισχύοντας περαιτέρω το αφήγημά τους.

Τέτοιες ομάδες μπορούμε να βρούμε σε όλα τα επίπεδα της εταιρείας. Έτσι ερχόμαστε τότε αντιμέτωποι με ένα κρίσιμο δίλημμα: να συνεχίσει η επένδυση χρόνου και προσπάθεια στην αλλαγή της αρνητικής στάσης ή να παρέμβουμε αποφασιστικά, διακόπτοντας τον φαύλο κύκλο (ιδανικά πριν αυτός διευρυνθεί).

Η αλήθεια είναι ότι η υπομονή σε τέτοιες περιπτώσεις – αν και δείχνει καλοπροαίρετη – συχνά αποδεικνύεται καταστροφική.

Η ανοχή σε χαμηλή απόδοση σε συνδυασμό με αρνητική στάση αποτελεί συνταγή υπονόμευσης της κουλτούρας και της συνοχής μιας ομάδας. Ένας τέτοιος εργαζόμενος λειτουργεί σαν καρκίνος: διαβρωτικός, μεταδοτικός και εξαιρετικά δύσκολος να περιοριστεί εφόσον ριζώσει.

Η βασική παγίδα στην οποία πολλοί πέφτουμε, είναι η υπερβολική αισιοδοξία! Ελπίζουν ότι, με coaching, υποστήριξη, χρόνο, παρακίνηση … ο «ταραχοποιός» θα μεταμορφωθεί. Όμως, όταν η αρνητική στάση είναι επιλογή! και συχνά αποτελεί άμυνα απέναντι στην αποτυχία, σπάνια αλλάζει. Αντιθέτως, εδραιώνεται.

Η καθυστέρηση στη λήψη αποφάσεων επιτρέπει στη δυσλειτουργία να εδραιωθεί. Και αν ο αριθμός των μη-αποδοτικών, αρνητικών εργαζομένων διπλασιαστεί, τότε είναι ήδη αργά. Η ζημιά έχει ξεκινήσει.

Η δύσκολη αλλά αναγκαία απόφαση!

Ας μη ξεχνιόμαστε, ο ρόλος του ‘’ηγέτη’’ δεν είναι μόνο να καθοδηγεί, να αναπτύσσει και να εμπνέει, αλλά και να προστατεύει την κουλτούρα και το δυναμικό της ομάδας. Πολλές φορές αυτό σημαίνει να λαμβάνει δύσκολες αποφάσεις. Το να απομακρύνει κανείς ένα άτομο που λειτουργεί διαβρωτικά δεν είναι πράξη σκληρότητας, αλλά ενέργεια ευθύνης προς την υπόλοιπη ομάδα.

Η πρόληψη της εξάπλωσης της αρνητικότητας απαιτεί εγρήγορση, ξεκάθαρα όρια και την αποφασιστικότητα να προστατευθεί το περιβάλλον εργασίας. Δε πρέπει να διστάζουμε να πάρουμε τη σωστή απόφαση, στην ώρα της.

Σε τελική ανάλυση, η υγεία της ομάδας και του οργανισμού εξαρτάται από το πόσο γρήγορα θα αντιμετωπιστεί το όποιο πρόβλημα. Και όπως σε κάθε «μόλυνση», η έγκαιρη διάγνωση και παρέμβαση κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στην ανάκαμψη και την εξάπλωση.