Ο βαθύς και ισχυρότατος δεσμός μεταξύ των Μίκη Θεοδωράκη και Μάνου Χατζηδάκι (παραθέτω τα ονόματα κατά την αλφαβητική τάξη), που πολλαπλασίαζε την αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική αξία και σημαντικότητα της προσωπικότητας ενός εκάστου, είναι γνωστός.

Η έννοια της συμπερίληψης έχει αρχίσει να φθείρεται από τη λογοκατάχρηση στη μόδα επιφανείας των κριτηρίων ESG και ενώ οι πληθωρικά επαιρόμενοι οργανισμοί της “συμμόρφωσης” είναι, απέναντι στο Social [S], κυνικά λίγοι σε πρακτικές αποδείξεις.

Επιτέλους, αρχίζει να γίνεται αντιληπτό πως ο Πολιτισμός μπορεί να γίνει ο συνεκτικός ιστός της πιο ουσιαστικής και βαθύτερης Ευρωπαϊκής ενοποίησης και Βιωσιμότητας. Το “ευρωπαϊκό όνειρο” έως σήμερα φαίνεται να εξελίσσεται σε μια γραφειοκρατική φενάκη, περιοριζόμενο μόνο στο οικονομικό σκέλος.

Διαβάζω “χρήσιμες πληροφορίες για τις Διασκέψεις του ΟΗΕ για το Κλίμα”, από τη Greenpeace Greece, με αφορμή την επερχόμενη Διάσκεψη. Η οργάνωση υπογραμμίζει τον κρίσιμο, παρεμβατικό ρόλο της κοινωνίας των πολιτών: “Η δύναμη των πολιτών είναι αυτή που κάνει την αλλαγή δυνατή”.

Το φετινό εικαστικό καλοκαίρι της Αίγινας κοσμείται από τα τέλη Ιουνίου έως και τον Οκτώβριο από μια έκθεση ιστορικής συνείδησης και αναφοράς στην αναζήτηση της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Τα “προϊόντα” του Πολιτισμού, των Γραμμάτων και Τεχνών, έχουν μια πρόδηλη γενναιοδωρία: επιστρέφουν πλούτο στο πολλαπλάσιο του ενδιαφέροντός μας.

Σε δύσκολους καιρούς και ταραγμένες θάλασσες για την Ιδιωτική Ασφάλιση,

Ένα βιωματικό τατού έμπνευσης ή πώς κάθε σημαντικός άνθρωπος φέρει στο «κορμί» της ζωής του τα σημάδια άλλων σημαντικών ανθρώπων. Έτσι θα χαρακτήριζα την άγνωστη, αδημοσίευτη ιστορία, που μου εμπιστεύτηκε η καλή φίλη μου Μαργαρίτα Θεοδωράκη και έγινε το θέμα αυτού του κειμένου.

Η γλωσσική σαλάτα ως ένδειξη διανοητικής δίαιτας: Ένα σχόλιο πάνω σε σχόλιο για το γλωσσικό διατροφολόγιο της εποχής μας. Έχουμε για την πολιτισμική βιωσιμότητά μας την απαιτούμενη γλωσσική συνείδηση;