Αλεξάνδρα Πίττα-Χαζάπη, Μελισσοκομική Εταιρεία ΑΤΤΙΚΗ: «Δεν έζησα φοιτητική ζωή, αλλά έμαθα τη ζωή μέσα από τη δουλειά»

Με λόγο τόσο καθαρό όσο και ειλικρινή, η κυρία Πίττα-Χαζάπη μιλά για τα πρώτα χρόνια της, τις προκλήσεις με τις οποίες ήρθε αντιμέτωπη, τους ανθρώπους που τη σημάδεψαν και τη συνεχή της προσπάθεια να διατηρήσει ζωντανή την ποιότητα και το όραμα της εταιρείας. Πρόκειται για την πορεία μιας γυναίκας που απέδειξε ότι η παράδοση μπορεί κάλλιστα να συναντήσει την εξέλιξη.

Η διευθύνουσα σύμβουλος της Μελισσοκομικής Εταιρείας ΑΤΤΙΚΗ μοιράζεται τις σκέψεις της για την επιχειρηματικότητα, τη θέση της γυναίκας στη βιομηχανία, τις προκλήσεις της εποχής και το πώς καταφέρνει, μέσα από τη δική της ματιά, να κρατά σταθερή την πορεία μίας από τις πιο διαχρονικές ελληνικές εταιρείες τροφίμων

«Δεν έζησα φοιτητική ζωή, παρόλο που πήρα το πτυχίο στα 5 χρόνια»

«Η πορεία μου ξεκίνησε από μόλις τελείωσα το λύκειο, γιατί όταν ήμουν στη Γ' λυκείου έχασα τον πατέρα μου. Η εργασία μου στην ΑΤΤΙΚΗ αποτέλεσε συνειδητή επιλογή. Προκειμένου να συνεχίσουμε την εταιρεία μας, και μιας και ο θείος μου Αλέξανδρος Πϊττας ήταν μεγάλος σε ηλικία και δεν είχε παιδιά, πήρα την απόφαση από μόνη μου να μπω στην επιχείρηση για να εργαστώ, να μάθω και να μπορέσω να συνεχίσω. Μάλιστα, ο θείος μου με ρώτησε τότε αν ήθελα να συνεχίσουμε την επιχείρησή μας. Έπρεπε όμως να τον πείσω ότι θέλω επίσης και να σπουδάσω -και τελικά τον έπεισα. Ήμουν άριστη μαθήτρια, δεν ήθελα να παρατήσω την ιδέα των σπουδών. Την ίδια πορεία ακολούθησε μετά τρία χρόνια και ο αδελφός μου, ο Γιώργος.

Προσωπικά, έκανα σκέψεις για διάφορες σχολές, μία από αυτές ήταν και η Αρχιτεκτονική. Τελικά έδωσα εξετάσεις στην ΑΣΟΕΕ και μπήκα -έβδομη μάλιστα- στο Εμπορικό τότε τμήμα. Θυμάμαι τη χαρά του πατέρα μου όταν του ανακοίνωσα, λίγους μήνες πριν πεθάνει ότι θα πάω στην ΑΣΟΕΕ και μετά θα εργαστώ στην επιχείρησή μας.

Κάθε πρωί ήμουν στο γραφείο, από το μεσημέρι και μετά παρακολουθούσα μαθήματα στην ΑΣΟΕΕ και το βράδυ συνέχιζα σε φροντιστήριο για να συμπληρώνω τα κενά των μαθημάτων. Ουσιαστικά δεν έζησα φοιτητική ζωή. Το πτυχίο, πάντως, το πήρα στα 5 χρόνια», αποκαλύπτει η κυρία Πίττα-Χαζάπη μιλώντας για το πώς ξεκίνησαν όλα.

Η πορεία της εντός της εταιρείας

Η ίδια πέρασε από πολλές θέσεις στην εταιρεία. Στην αρχή ήταν στο λογιστήριο. Δεν άργησε να μάθει την παραγωγή ενώ τέλεσε χρέη αποθηκάριου πριν αρχίσει να ασχολείται με τις πωλήσεις και τις εξαγωγές, που έγιναν και το αγαπημένο της αντικείμενο, όπως αναφέρει.

«Έμαθα καλά τις εξαγωγές στο πλευρό του Αιγύπτιου αλληλογράφου μας, προκειμένου μετά να ασχοληθώ η ίδια εξ 'ολοκλήρου με αυτές. Τις εξαγωγές παρακολουθούσε προσωπικά ο θείος και νονός μου Αλέξανδρος, όσο ζούσε. Ο θείος μου έζησε άλλα πέντε χρόνια αφού μπήκα στην εταιρεία, της οποίας τη λειτουργία συνέχισαν κατόπιν η σύζυγός του, Ελένη, ο αδελφός μου κι εγώ», σημειώνει η διευθύνουσα σύμβουλος της Μελισσοκομικής Εταιρείας ΑΤΤΙΚΗ πραγματοποιώντας αναδρομή σε έναν ρόλο ο οποίος και καθόρισε τη μετέπειτα πορεία της στην εταιρεία.

«Δεν αισθάνθηκα ποτέ μειονεκτικά»

«Δεν αισθάνθηκα ποτέ μειονεκτικά», δηλώνει η κυρία Πίττα-Χαζάπη, δεδομένου ότι αποτελεί γυναίκα ηγέτιδα σε έναν, κατά κοινή ομολογία, ανδροκρατούμενο χώρο όπως είναι η παραγωγή και η βιομηχανία τροφίμων. «Παρά το νεαρό της ηλικίας μου κατά τα πρώτα βήματά μου στην εταιρεία, με αντιμετώπισαν όλοι εξαρχής σοβαρά.

Παρά το νεαρό της ηλικίας μου κατά τα πρώτα βήματά μου στην εταιρεία, με αντιμετώπισαν όλοι εξαρχής σοβαρά.

Ασχολήθηκα από πολύ νωρίς με τα κοινά, καθώς ένας πολύ ικανός Πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Εξαγωγέων (ΠΣΕ), ο Νικόλαος Γάτος, μου ζήτησε να γίνω μέλος του Γενικού Συμβουλίου -η εταιρεία μας ήταν από τα πολύ παλιά μέλη του Συνδέσμου. Στη συνέχεια, μετά από εκλογές, έγινα μέλος του ΔΣ του ΠΣΕ, όπου είμαι ακόμα εκλεγμένο μέλος. Από το 1997 έως το τέλος του 2024 υπήρξα εκλεγμένο μέλος του ΔΣ του ΕΒΕΑ και Πρόεδρος του Εξαγωγικού του Τμήματος.

«Πάντα υπάρχουν ρίσκα στη διοίκηση μιας επιχείρησης»

«Όταν διοικείς μια επιχείρηση πάντα υπάρχουν και ρίσκα», είναι η άποψη της κυρίας Πίττα-Χαζάπη. Όπως υποστηρίζει, ωστόσο, τα ρίσκα χρειάζεται να είναι συνετά και να αναλαμβάνονται υπό μεγάλο έλεγχο, προκειμένου να μη δημιουργηθεί πρόβλημα στην ομαλή λειτουργία και τα επόμενα βήματα της εταιρείας.

Οι άνθρωποι που την ενέπνευσαν

Κάνοντας αναφορά στους ανθρώπους οι οποίοι την ενέπνευσαν περισσότερο, η ίδια υπογραμμίζει τα εξής: «Είχα την τύχη να γνωρίσω στη ζωή μου επιχειρηματίες με τους οποίους συζητούσα και άκουγα την άποψή τους. O πρώτος βέβαια ήταν ο θείος και νονός, Αλέξανδρος Πίττας, που μου με εμπιστεύθηκε από την αρχή και το νεαρό της ηλικίας μου δεν αποτέλεσε εμπόδιο στο να κάνουμε συνεχώς συζητήσεις για την εταιρεία μας. Ήταν ένας άνθρωπος που, παρά το γεγονός ότι δεν είχε σπουδάσει, είχε ανοιχτό μυαλό, έβλεπε μπροστά, αγαπούσε πολύ το προϊόν μας και πρόσεχε τους καταναλωτές μας. Δυστυχώς τον πατέρα μου δεν πρόλαβα να τον ζήσω στην δουλειά, αλλά είχε ήδη προλάβει να μου εμφυσήσει την αγάπη του για την ΑΤΤΙΚΗ. Ένας επίσης πολύ αγαπητός μου φίλος, που μου στάθηκε ιδιαίτερα ήταν ο Αχιλλέας Τσαμαδός, ιδιοκτήτης της εταιρείας με τα ντολμαδάκια ΖΕΝΙΘ, με τον οποίο συζητούσαμε καθημερινά και τον συμβουλευόμουν συνεχώς.

Εκτός αυτού, γνώρισα από κοντά όλους τους παλιούς ιδρυτές των ελληνικών αλυσίδων, μιας και είχα αναλάβει τόσο το εμπορικό κομμάτι της εταιρείας όσο και τις εξαγωγές. Γνώρισα, επίσης, επιχειρηματίες πελάτες μας στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στην Ευρώπη, με τους οποίους, εκτός από την εμπορική μας σχέση, μας συνέδεσε και φιλία».

«Πρέπει να μπει επιτέλους ένα φρένο στις ελληνοποιήσεις»

«Θεωρώ πολύ σημαντικό να ελεγχθεί επιτέλους η αγορά του ελληνικού μελιού από τις ελληνοποιήσεις, που καταστρέφουν την ελληνική παραγωγή και δημιουργούν τεράστιο πρόβλημα και αθέμιτο ανταγωνισμό. Το λέω εδώ και πολλά χρόνια. Επιτέλους, η ΕΕ αποφάσισε να αντιμετωπίσει πιο δραστικά το θέμα αυτό που αφορά όλες τις χώρες της Ένωσης», τονίζει η επιχειρηματίας αναφερόμενη σε μια κίνηση-κλειδί που θα μπορούσε να υποστηρίξει σημαντικά τον τομέα της μελισσοκομίας, ενώ κλείνει δίνοντας τη δική της προτροπή στις γυναίκες που ξεκινούν τώρα την καριέρα τους και θα ήθελαν να ακολουθήσουν τον δρόμο της επιχειρηματικότητας: «Η δική μου συμβουλή είναι να μην διστάσουν, να μην φοβηθούν και να τολμήσουν. Θα διαπιστώσουν πόσο γρήγορά θα βρουν υποστηρικτές στο έργο τους, φθάνει οι υπόλοιποι να αντιληφθούν την σοβαρότητα και το ενδιαφέρον με το οποίο οι νεαρές επιχειρηματίες αντιμετωπίζουν τα θέματα με τα οποία καταπιάνονται».