Όποιος λέει ότι το multitasking είναι μύθος είναι πιο άσχετος με το task management από ότι είναι ο Κακοφωνίξ με την μουσική. Όσοι γράφουν αρνητικά για το multitasking το μπερδεύουν με την διάσπαση προσοχής. Όσοι το αρνούνται είναι εκείνοι που το απόγειο της συνδυαστικής τους ικανότητας περιορίζεται στο να παραγγέλνουν φρέντο ενώ σκρολάρουν στο Instagram. Όποιος δεν κατανοεί το multitasking, σαν την αλεπού κι αυτός το βαφτίζει κρεμαστάρι.
Η ζωή σ’ αυτή την χώρα είναι τόσο «Do It Yourself» που πρακτικά όλοι μας είμαστε multitaskers! Όλοι κάνουμε τα πάντα μόνοι μας, οι άλλοι απλά στέκονται εκεί και ποζάρουν για #gamechangers ενώ είναι απλά #YOLO. Κανένας στόχος, κανένα action plan, καμμία οργάνωση, καμμία ιεραρχία, καταμερισμός εργασίας της πλάκας, όλα στον αυτόματο και μια ανείπωτη χαρά όταν μία στις 100 φορές κάποιος κάνει όντως την δουλειά για την οποία πληρώνεται! Εκεί που είσαι στην δουλειά (στην οποία πληρώνεσαι ρούβλια και κάνεις την δουλειά άλλων 5) ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και πρέπει να μεταμορφωθείς σε υδραυλικό, λογιστή, γραφίστα, baby sitter, επειδή ο αντίστοιχος problem solver αποφάσισε ότι «έλα μωρέ εντάξει φτάνει τόσο, πάμε για τσίπουρα».
“People who say it cannot be done should not interrupt those who are doing it.” – Bernard Shaw
Ο ελεύθερος επαγγελματίας και η μικρή επιχείρηση είναι εξ ανάγκης multitasker. Γιατί αν δεν είναι δεν επιβιώνει! Έρευνα αγοράς, σχεδιασμός προϊόντων, τιμολόγηση, promotion, πωλήσεις, customer service, χρηματοδότηση. Μοιάζει όλο αυτό με single task; Ποιος τα κάνει όλα αυτά; Δεν τα κάνει ο επιχειρηματίας μόνος του; Δεν είναι one man army; Μήπως η μέρα του έχει 48 ώρες κι η βδομάδα του 14 μέρες για να τα προλαβαίνει όλα το καθένα ξεχωριστά; Ποια μικρή επιχείρηση δεν έχει να επιτελέσει όλα τα παραπάνω υπό δύσκολες συνθήκες και με περιορισμένα μέσα; Ποιος δεν έχει να κυνηγήσει πελάτες, να τους ικανοποιήσει και να τους ξαναφέρει πίσω, ενώ ταυτόχρονα διαπραγματεύεται οικονομίες κλίμακος με προμηθευτές;
Multitasking δεν είναι απλώς το να εκτίθεσαι ασκόπως σε πολλαπλά ερεθίσματα
Multitasking σημαίνει να ελέγχεις όλο το παζλ! Να μπορείς να διαχειριστείς παράλληλες εργασίες, να κάνεις εναλλάξ zoom in και zoom out, να κατανέμεις χρόνο & πόρους, να πάρεις αποφάσεις που τέμνουν οριζόντια αυτές τις εργασίες, να διαχωρίσεις ποια πληροφορία είναι απαραίτητη για ποια από τις εργασίες και με ποια προτεραιότητα. ΑΥΤΟ είναι το multitasking! Συγκροτημένο, συντονισμένο και εφαρμοσμένο σχέδιο πολύ-εστιακής δράσης! Συνισταμένη πολλαπλών εργασιών προς την επίτευξη αποτελέσματος. Είναι σαν να έχεις μπροστά σου 5 οθόνες να προβάλουν διαφορετικά data που θα καταλήξουν στον ίδιο στόχο. Πως είναι οι Wall street traders και οι πιλότοι F-16 μπροστά από τις οθόνες τους; Έτσι ακριβώς είναι ο multitasker! Γνωρίζει ποια οθόνη να προσέξει, πώς να μεταφέρει πληροφορία από την μια εργασία στην άλλη, ποιος κίνδυνος μπορεί να υπάρξει 5 βήματα μπροστά του επειδή η πληροφορία στην Οθόνη 1 θα επηρεάσει την εργασία στην Οθόνη 2. Ένας άνθρωπος-ορχήστρα που ξέρει να διευθύνει τους μουσικούς του ώστε να πετύχει την μελωδία που θέλει.
Η ικανότητα αυτή είναι ένα από το πιο high level skillset στην αγορά που θα πρεπε να πληρώνεται χρυσό. Το να ζητάς όμως από υπερ-εξειδικευμένους πολυπτυχιούχους κι από ιδρυματοποιημένους manager (που χωρίς βιογραφικό δεν μπορούν να προσλάβουν ούτε καθαρίστρια) να αναγνωρίσουν το συνδυαστικό ταλέντο ενός multitasker που δεν αποτυπώνεται σε ακαδημαϊκούς τίτλους, είναι σαν να ζητάς από τον Κακοφωνίξ να τραγουδήσει την Τόσκα του Πουτσίνι.
Ο άνθρωπος είναι natural multitasker
Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι το πιο ισχυρό, πολυδαίδαλο υπολογιστικό σύστημα στον πλανήτη το οποίο εξελικτικά αναπτύχθηκε μέσα από εξαιρετικά σύνθετο decision making και ιδιαίτερα στρεσογόνο problem solving. Βρες μια σπηλιά, κρύψου από το λιοντάρι, φτιάξε όπλα, φύλαξε το νερό, προστάτευσε την φωτιά, παρατήρησε τον καιρό. Οι παππούδες μας που μεγάλωσαν στα χωράφια βόσκοντας πρόβατα τα γνώριζαν πολύ καλά όλα αυτά. Η υπερ-εξειδίκευση που χαρακτηρίζει την δική μας εποχή είναι ένα φαινόμενο που προέκυψε λόγω γιγαντισμού του κράτους (περισσότερος κεντρικός σχεδιασμός και επιδόματα σημαίνει λιγότερες ατομικές αποφάσεις και ικανότητες) και του ακαδημαϊσμού (ο οποίος δημιουργεί λαγούμια «ειδικών» με διδακτορικά στην μελέτη της κάτω δεξιάς πατούσας του ασιατικού μυρμηγκοφάγου του αμμώδους).
Μέχρι στιγμής όμως το μόνο εξελικτικό αποτύπωμα που αφήνει στον άνθρωπο είναι αναβλητικότητα, αργό decision making, κακό problem solving και εξάρτηση από κάθε είδους κεντρική διανομή πληροφορίας. Όλα εκείνα δηλαδή που αμβλύνουν την ατομική κριτική ικανότητα, την λήψη αποφάσεων και την αυτόνομη πρωτοβουλία, τρία skills ζωτικής σημασίας για τον επιχειρηματικό άνθρωπο. Και κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα να έχουμε μαζική παραγωγή πτυχιούχων εξειδικευμένων στο απόλυτο ανθυπο-τίποτα που γκουγκλάρουν το πώς να βράσουν ένα αυγό και αν τους ξεμπριζώσεις από την κεντρική αφήγηση δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρο.
Αυτός που δεν μπορεί να λειτουργήσει έξω από το στενό λαγούμι μιας μονοποικιλιακής εργασίας δεν έχει καμμιά δουλειά να μιλάει για multitasking. Καλύτερα να πάει να βρει κάνα σκαμνάκι μπας και φτάσει τα σταφύλια που σνομπάρει. Ή να ρθει να εκπαιδευθεί από κάποιον που το ασκεί for a living αντί να ακούει θεωρητικούς ακαδημαϊστές που στο μεροκάματό τους ποτέ δεν χρειάστηκε να συνδυάσουν τίποτα περισσότερο από εκείνο το φρέντο με την εφημερίδα παραμάσχαλα.
Σχόλια