Μια γιορτή της αρχιτεκτονικής και του design, με jazz ρυθμούς και νοοτροπία που σβήνει με τη γόμα από το πίσω μέρος του μολυβιού τα όρια ανάμεσα στον Da Vinci και την εποχή του inclusivity, την έρευνα για σπάνια γεωλογικά υλικά και την αειφορία αλλά και τη συντήρηση, τις εξωτικές αναφορές και την εντοπιότητα.
Κάπου στη μέση του δρόμου υπάρχει μια “διάβαση” από ένα μέρος σε ένα άλλο, από έναν χώρο σε έναν άλλο, από μια κατάσταση σε μια νέα. Και κάθε βήμα δονεί το “έδαφος” σε μια πορεία μετασχηματισμού.
Ξεκινώντας από ένα σημείο ενδιάμεσο, μεταιχμιακό, μεθοριακό. Ένα σημείο ή μια “διάβαση” ανάμεσα στην αρχιτεκτονικη ειδομένη ως την πρωταρχική τέχνη του δημόσιου χώρου και την παγκόσμια κοινωνική και οικολογική πραγματικότητα. Ανάμεσα στις παλαιότερες βλέψεις για υλοποίηση της ουτοπίας και την σημερινή ανάγκη για την διαμόρφωση μιας “εντοπίας” από τους αρχιτέκτονες, ενός δημόσιου χώρου με επίκεντρο τους ίδιους τους ανθρώπους που ζουν μέσα σε αυτόν και τις ανάγκες τους.
Αν ο αρχιτεκτονας σφάλει τότε το σφαλμα παραμένει σχεδόν ατόφιο μέσα στο δημόσιο χώρο για καιρό. Για αυτό και αν η αρχιτεκτονική έχει ως “τέλος” την ομορφιά στο αστικό περιβαλλον, στην αστική ζωή, το να δημιουργήσει έναν καλύτερο κόσμο, οφείλει κατά πρώτο λόγο… να αναζητά αλλά και να συζητά το πως θα διαβεί σε καιρούς παράξενους και αβέβαιους “τον δρόμο”. Το πως θα χαρτογραφήσει νέους τρόπους αντίληψης και δράσης.
10η ΕΣΩ: Προβληματισμοί, έρευνες και μετα-σχηματισμοί
Η δέκατη διοργάνωση της ημερίδας ΕΣΩ με τίτλο “Crossing Territories” και θέμα τη “διάβαση” πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη με κορυφαίους εκπροσώπους και επαγγελματίες του design και της αρχιτεκτονικής, σε στρατηγική συνεργασία και συνεπιμέλεια του Archisearch με το Ίδρυμα Mies Van Der Rohe ως συμπαραγωγή της Design Ambassador, του +Design Magazine και της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
H ΕΣΩ ξεκίνησε με τον Joel Sanders και τους προβληματισμούς γύρω από θέματα φύλου και σεξουαλικότητας στην αρχιτεκτονική. Πολλοί περισσότεροι χώροι από τους παραδοσιακούς γίνονται πολιτικές αρχιτεκτονικές, πεδία μάχης, διερχόμενοι χώροι αναγνώρισης φύλου που ταλαντεύονται μεταξύ του θηλυκού και του αρσενικού, όπως για παράδειγμα οι κοινόχρηστες τουαλέτες σε ένα αεροδρόμιο.
Η εμφάνιση της έρευνας σχετικά με τη διασταύρωση της σεξουαλικότητας και του σχεδιασμού, και πώς το φύλο και η φυλή σχετίζονται με την αρχιτεκτονική και τις μελέτες της, συμπεριλαμβανομένων των διακρίσεων που βασίζονται σε αυτές, είναι το κλειδί για τη συμπερίληψη.
Το αβέβαιο αρχείο του Olafur Eliasson ήταν το σημείο εκκίνησης όλης της έρευνας της ομάδας μέσα από αντικείμενα και τις συνδέσεις μεταξύ τους. Με το Studio Other Spaces του Sebastian Behmann, συνδέουν την τέχνη με την αρχιτεκτονική μέσω έργων σε διεπιστημονικά και πειραματικά κτιριακά έργα και έργα τέχνης για δημόσιο χώρο.
Όπως οι κωπηλάτες, ενώ προχωράμε μπροστά και διασχίζουμε αβέβαιες καταστάσεις, πρέπει να κοιτάμε εμπρός και πίσω. Το γραφείο NLarchitecture + XVW architectuur και η María Langarita έχουν κερδίσει και οι δύο το ευρωπαϊκό βραβείο Mies. Επιπλέον θέμα του διδακτορικού της María Langarita ήταν η καινοτομία στην αρχιτεκτονική μέσω της μετατόπισης: φέρνοντας στη Δανία, ένα υπερωκεάνιο στο κέντρο της πόλης, το παρελθόν στο σήμερα, το σήμερα στο μέλλον και επίσης το “βέβηλο” στην ακαδημία. Και οι δύο έχουν μεγάλη εμπειρία στην εργασία με το υπάρχον, στο οποίο δίνουν νέα ζωή, μερικές φορές ακολουθώντας αυστηρούς κανονισμούς για τη διατήρηση και την τοπική ταυτότητα, άλλες φορές αφήνοντας τους ανθρώπους να αποφασίσουν και να ολοκληρώσουν τη διαδικασία μετασχηματισμού.
Το φυσικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Ένας ακόμη από τους λόγους που διασχίζουμε εδάφη. Η δική μας εύθραυστη ύπαρξη εξαρτάται από αυτή του πλανήτη και οι διασταυρούμενες περιβαλλοντικές και πολιτιστικές αφηγήσεις σήμερα έχουν ισχυρή φωνή μέσα από τις σκέψεις και την υλοποίηση του σχεδιασμού ανθρώπων όπως ο Θωμάς Δοξιάδης, ο Ανδρέας Θεοδωρίδης και η Λυδία Ξυνόγαλα, που εργάζονται σε διαφορετικές προσεγγίσεις για τη μεταμόρφωση του τοπίου και επίσης συμμετέχουν σε κρίσιμες συζητήσεις σε διαφορετικές περιοχές.
Ακολουθώντας αυτό το ίδιο φυσικό ένστικτο, υπάρχει επίσης η ανάγκη να δώσουμε νέα ζωή στα υλικά που έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο της πρώτης χρήσης τους, μέσω του σχεδιασμού, της τεχνολογίας και της δεξιοτεχνίας. Νέα εργαλεία μας έφεραν νέες δυνατότητες που θα συζητηθούν από τους The New Raw, New Affiliates και AREA, που εργάζονται σε διαφορετικά γεωγραφικά και πολιτιστικά περιβάλλοντα.
Τα σπίτια μας είναι οι χώροι που ζούμε και στους οποίους αποδώσαμε τεράστια εκτίμηση τα τελευταία δύο χρόνια. Το «Housing - Forms of Living & Sustainability through Transformation» και οι αρχιτεκτόνες Frédéric Druot και Peris Toral αναρωτήθηκαν πώς σχεδιάζουμε τη στέγαση και πώς αυτό μεταμορφώνει τους ανθρώπους και την περιοχή; Πώς μεταμορφώνουμε αυτό που υπάρχει και πώς εμπλέκουμε αυτούς που το κάνουν σπίτι τους; Υπάρχουν ήδη απαντήσεις, αλλά σίγουρα χρειάζεται περισσότερη εμπιστοσύνη και συμμετοχή, σε πολιτικό επίπεδο.
Όλοι διασχίζουμε εδάφη και περιοχές και πρέπει όλοι να είμαστε ενωμένοι και να εμπλακούμε στο πώς θέλουμε να ζήσουμε: κάτοικοι, σχεδιαστές και υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων. Έχουν γίνει πολλά, αλλά πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα και είναι στο χέρι μας «Κατανοούμε τον κόσμο καλύτερα», λέει ο Édouard Glissant, «όταν τρέμουμε μαζί του, γιατί ο κόσμος δονείται προς όλες τις κατευθύνσεις».
Σχόλια