Πως ένα παραδοσιακό, έντυπο μέσο, ένα περιοδικό. εξακολουθεί να μας υπενθυμίζει τι σημαίνει “δημοσιογραφία”. Να προσαρμόζεται, να διαφυλάσσει και παράλληλα, να υπερέχει μέσα στην εποχή των social media, των influencers και της συχνά αδίστακτα κεκτημένης ειδησεογραφικής “ροής”. Και μάλιστα, να το πετυχαίνει με χάρη και με καλό χιούμορ.
Το εμβληματικό αμερικανικό εβδομαδιαίο περιοδικό New Yorker μόλις έκλεισε τα 98 του χρόνια. 98 χρόνια που η ερευνητική δημοσιογραφία, ο σχολιασμός, τα διηγήματα, η μυθοπλασία, η σάτιρα, η ποίηση αλλά και τα σκίτσα γεμίζουν τα άμεσα αναγνωρίσιμα εξώφυλλα και τις σελίδες του, κάνοντας το να ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο.
Για την ακρίβεια, ιδρύθηκε το 1925 και αν και ,όπως υποδηλώνει και το όνομα του, συχνά επικεντρώνεται στην πολιτιστική ζωή της Νέας Υόρκης, το New Yorker, διαβάζεται διεθνώς και τα εικονογραφημένα του εξώφυλλά με το χαρακτηριστικό στυλ κάνουν τα βλέμματα των ανθρώπων που διασχίζουν τον δρόμο η κοντοστέκονται σε σημεια πώλησης διεθνούς τύπου σε διάφορα μέρη του κόσμου, να επικεντρώνονται και αυτά, στα επίκαιρα κάθε φορά θέματα του.
Στην πορεία του χρόνου κατάφερε να εντάξει στο περιεχόμενο του και να καθιερωθεί για τη σύγχρονη μυθοπλασία, με τη συμπερίληψη διηγημάτων και λογοτεχνικών κριτικών από σημαντικούς συγγραφείς, τον αυστηρό δημοσιογραφικό έλεγχο των γεγονότων για πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, για την εκλεπτυσμένη γραφή αλλά και για τις γελοιογραφίες που θυμίζουν σε κάθε τεύχος ότι όλα τα παραπάνω μπορούν να γίνονται χωρίς την έλλειψη καλού χιούμορ που διαχρονικά μαστίζει τα ΜΜΕ.
Το The New Yorker ιδρύθηκε από τον Harold Ross και τη σύζυγό του Jane Grant, δημοσιογράφο των New York Times. Tα πρώτα γραφεία του περιοδικού ήταν στην West 45th Street στο Μανχάταν, αν και δυσκολεύτηκε να βρει αρχικά το κοινό, τελικά έγινε αυτό που γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα.
Το περιοδικό έχει δημοσιεύσει διηγήματα πολλών από τους πιο αναγνωρισμένους συγγραφείς του εικοστού και του εικοστού πρώτου αιώνα, συμπεριλαμβανομένων των Ann Beattie, Sally Benson, Maeve Brennan, Truman Capote, Rachel Carson, John Cheever, Roald Dahl, Mavis Gallant, Geoffrey Hellman, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, Στίβεν Κινγκ, Ρουθ ΜακΚένι, Τζον ΜακΝάλτι, Τζόζεφ Μίτσελ, Άλις Μάνρο, Χαρούκι Μουρακάμι, Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, Τζον Ο' Χάρα, Ντόροθι Πάρκερ, Σ. Τζ. Perelman, Philip Roth, George Saunders, J. D. Salinger, Irwin Shaw, James Thurber, John Updike, Eudora Welty και E. B. White.
Τα μη λογοτεχνικά άρθρα βέβαια καλύπτουν και το μεγαλύτερο μέρος του περιεχομένου του περιοδικού, όπως τα κομμάτια του "Goings on About Town", μια λίστα ουσιαστικά πολιτιστικών και ψυχαγωγικών εκδηλώσεων που συμβαίνουν στη Νέα Υόρκη, και του "The Talk of the Town" με χιουμοριστικά χρονογραφήματα για την ζωή στην πόλη της Νέας Υόρκης, γραμμένα σε ένα ανεπιτήδευτο αλλά ευφυέστατο συνήθως ύφος.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, το The New Yorker χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο για τη δημοσίευση του τρέχοντος τεύχους καθώς και αρχειοθετημένου υλικού αλλά και αποκλειστικού περιεχομένου που μπορεί κανείς να βρει μόνο online. Ενώ πλέον διαθέτει και eshop με διάφορα προϊόντα εμπνευσμένα, κυρίως, από τα δημοφιλή του σκίτσα.
Σχόλια