Sdeviano: Σας θυμίζει κάτι;

Αγοράζοντας βιβλία στα Εξάρχεια και ύστερα παίρνοντας cafe στο χέρι και περπατώντας στον δρόμο. Μέσα σε μια πρωινή βόλτα και μιάμιση ώρα ο Στέφανος Παπαδήμος aka Sdeviano και τα λαβυρινθώδη έργα του που θυμίζουν τα παιχνίδια των περιοδικών της παιδικής μας ηλικίας όπου το μαλύβι μας με μια συνεχόμενη γραμμή έπρεπε να συναντήσει ένα συγκεκριμένο σημείο χωρίς να διακοπεί, ήταν εκεί.

Τρεις φορές, τρία διαφορετικά σημεία, τρεις τοίχοι όπου ακόμα και αν δεν έβλεπα την υπογραφή του θα ήξερα ότι έχει σχεδιάσει εκείνος. Η ταυτότητα του είναι πλέον ξεκάθαρη.

Δεν είχα λοιπόν παρά να πάρω το δικό μου μολύβι και να τον συναντήσω. Για να με βοηθήσει να ενώσω με γραμμές και γράμματα τα έργα του στην πόλη, την δική του ιστορία.

Πάμε μια βόλτα;

Το προηγούμενο βράδυ από το απόγευμα που συναντηθήκαμε ο Στέφανος επιστρέφοντας από ένα barbeque σε σπίτι φίλων ζωγράφισε έναν τοίχο σε ένα δρομάκι της πόλης στις 4 τα ξημερώματα.

Όπως μου εκμυστηρεύτηκε έχει πάντα χρώματα και πινέλα στο πορτμπαγκάζ του αμαξιού του και έναν φάκελο με φωτογραφίες στο κινητό του που συνεχώς ανανεώνει με πιθανά μέρη που θέλει να ζωγραφίσει.

Το να περπατάει στην Αθήνα και το μυαλό του ενδόμυχα να αναζητά γωνιές που μοιάζουν επικίνδυνα με καμβάδες είναι ένα μέρος της καθημερινότητας του. Και τα αποτελέσματα αυτής της διαδικασίας, τα έργα του, γίνονται μέρος της δικής μας καθημερινότητας.

Ας πάμε λοιπόν μια βόλτα μαζί του να τον γνωρίσουμε και να μας μιλήσει για μερικά από αυτά.

Connecting the dots

Ο Στέφανος για αρκετά χρόνια ήταν γραφίστας . Έως τον Ιούλιο που μας πέρασε εργαζόταν πάνω σε αυτό το αντικείμενο στο Caparo design crew. Παράλληλα όμως η εικονογράφηση και οι τοιχογραφίες αποτελούσαν τα αντικείμενα που τον μαγνήτιζαν καθώς το συμβατικό οκτάωρο του γραφείου έφτανε στο τέλος του.

“Πάντα ένοιωθα μια ανασφάλεια με τη ζωγραφική καθώς είμαι αυτοδίδακτος, δεν έχω σπουδάσει στην Καλών Τεχνών. Παρ ́ ‘όλα αυτά ζωγράφιζα τοίχους από τα 15 αλλά ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορέσω να το κάνω σαν full time job”.

Σιγά σιγά τα πράγματα όμως άλλαξαν. Οι πρώτες του τοιχογραφίες που του ζητήθηκαν από πελάτες διαμορφώθηκαν τα Σαββατοκύριακα, καλή ώρα, παράλληλα με τη δουλειά του.

“Μια δουλειά μπορεί να την έκανα και σε μέσα ένα μήνα γιατί πήγαινα μόνο τα ΣΚ μέχρι να την ολοκληρώσω… Μέχρι που στις καραντίνες βρήκα τον χρόνο που χρειαζόμουν για να ασχοληθώ πιο εντατικά με τα murals (έτσι ονομάζονται οι τοιχογραφίες) και άρχισα να βγαίνω στους δρόμους που ήταν άδειοι λόγω της απαγόρευσης κυκλοφορίας και να βάφω".

“Έτσι, άρχισαν και ερχόντουσαν δουλειές που μου ζητούσαν αυτό το ύφος, το λεγόμενο doodling. Για να σου δώσω να καταλάβεις τι είναι το doodling, είναι η αυτόματη γραφή, ο αυτοσχεδιασμός, το ένα σχέδιο να σου εμπνέει το επόμενο και έτσι να γεμίζεις ένα τοίχο χωρίς να το καταλάβεις”.

Και κάπως έτσι θυμίζοντας το παιχνίδι που παίζαμε όταν βαριόμασταν την ώρα του μαθήματος στο σχολείο όπου ένας ξεκινά ένα σχέδιο σε μια λευκή κόλλα χαρτί και οι υπόλοιποι συνεχίζουν σχεδιάζοντας ο καθένας συμπληρωματικά, μας λέει το εξής:

“Πλέον αυτή την αυτόματη γραφή την ακολουθώ σε όλες τις δουλειές μου. Κάθε τοίχο τον κάνω αυτοσχεδιαστικά, χωρίς προσχέδια. Ότι βγει! Όσο αυτοσχεδιαστικό και να είναι όμως πάντα εμπνέομαι από την ιστορία που έχει να πει ο κάθε χώρος. Στο Bayard, για παράδειγμα, στα Εξάρχεια χτίσαμε τον κόσμο της “Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων” καθώς το όνομα του cafe βγαίνει από τον σκυλάκο του βιβλίου".

“Αυτό που μου αρέσει περισσότερο στο doodling είναι ότι θέλω ο πελάτης να αποτελεί μέρος της διαδικασίας. Όσο χτίζεται το έργο, το συζητάμε. Λέει ο καθένας ιδέες που επιτόπου μπορούν να γίνουν εικόνα στον τοίχο! Έτσι το έργο το φτιάχνουμε μαζί, εγώ που έχω το “μέσο”, τη γραφή, τη γλώσσα και ο επιχειρηματιας που γνωρίζει την επιχείρηση του, τις αξίες της, το χιούμορ και τα vibes που έχει με τους δικούς του πελάτες".

“Εδώ (δείτε τη φωτογραφία παρακάτω) οι τελίτσες ήταν το βασικό στοιχείο του brand. Αυτό λοιπόν το στοιχείο το κάναμε γραφή για το ίδιο το mural. Και κυριολεκτικά το φτιάξαμε όλο με τα παιδιά που δουλεύουν εκεί. Καθώς περνούσαν και λέγαν τις ιδέες τους. Το να έχεις ένα mural στον χώρο που δουλεύεις και να έχεις βάλει inside jokes όλων των εργαζομένων το θεωρώ πολύ πιο διασκεδαστικό και οικείο από ένα απρόσωπο έργο που μορεί να έχει κανείς στον τοίχο του".

“Αντίστοιχα και στο βιβλιοπωλείο Κομπραί. Ήρθαν μερικές φίλες και χρωματίσαμε μαζί το παιδικό τμήμα”!

“Πλέον, έχω αφήσει την γραφιστική πίσω μου και έχω αφοσιωθεί στα murals και στους πίνακες ενώ κάνω και workshops σε παιδιά Γυμνασίου και Λυκείου στα εκπαιδευτικά προγράμματα του ΚΠΙΣΝ. Ζωγραφίζουμε σε τοίχους μαζί με 25 παιδιά, ο ένας πάνω στα σχέδια του άλλου doodlάροντας. Και για την ώρα, είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει ποτέ!”